Ik heb de zwaarste baan ter wereld

Geen hoax. Toch?
Lachend heb ik het filmpje bekeken. De reacties van de sollicitanten zijn geweldig om te zien (er overigens even van uitgaande dat het filmpje geen hoax is als waar ik in mijn vorige column over schreef). En dan komt de aap uit de mouw. Niemand wil natuurlijk deze baan, maar miljoenen vrouwen en mannen hebben hem al. Zij zijn namelijk moeder of vader. Voor mij persoonlijk is deze campagne een geweldig feest der herkenning.

Monsterbaan
Want ook ik vervul deze monsterbaan zoals hij hierboven wordt omschreven sinds acht maanden. Briljant om te zien hoe een job description dus helemaal niet overheen hoeft te komen met de praktijk. Want ja, het is een zware baan, maar o zo geweldig. Je leven staat op zijn kop en neemt belachelijk veel tijd in beslag. 24 uur per dag, zeven dagen in de week. Alleen iets ontbreekt nog in de job description. Je gaat door deze nieuwe job heel anders kijken naar je leven en werkvulling zoals je dat al jaren gewend was om te doen.

Ik jump in het diepe
De 80-urige werkweken die ik tot acht maanden geleden draaide waren peanuts. Ik zie werken (nog steeds) meer als hobby en doe het met veel plezier. Maar met de komst van de kleine kreeg ik er een derde baan bij en dat blijkt toch een tikkie te veel. Per 1 mei zeg ik dan ook met pijn in mijn hart mijn collega’s bij DDMA vaarwel. Ik jump heerlijk in het diepe en ga mij volledig focussen op mijn andere twee banen; die van moeder en mijn eigen bedrijf SHE PR & Marketing. Ik wil niks halfbakken meer doen. SHE loopt te goed en ik wil en kan het er niet meer naast doen zoals ik bijna drie jaar lang heb gedaan.

Deze vacature van persoonlijk assistent laat ik dan ook aan mij voorbij gaan. Maar bekijk de vacature en filmpje vooral zelf ook even. Het laat je even stilstaan in het hier en nu. Tenzij het gewoon aan mij ligt en het laatste restje zwangerschapshormonen in mijn lijf.