[column] Noorwegen: land van de vertraging

In dit land zorg je net zo goed voor jezelf als voor elkaar. Als je in Oslo woont en werkt, is de kans groot dat je dag begint met een bak koffie of thee en een bezoek aan de sauna. Wel boeken van tevoren, want de rij begint om 07.00 ’s ochtends en loopt door tot 23.00 ’s avonds. Dan even onderdompelen in de ijskoude zee en aan het werk. Niet te lang, want om 11.00 uur begint de lichte lunch al, gevolgd door een stevige lunch twee uur later. En als die achter de rug is, zit de werkdag, rond 16.00 uur, er alweer bijna op. Want de werkdag duurt niet langer dan 7,5 uur. Een fulltime werkweek in Noorwegen bestaat uit 37,5 uur.

Dat is maar goed ook: want er wordt van de Noren die in steden wonen ook verwacht dat ze voor elkaar klaar staan in het huizenblok waar ze wonen. In elk hofje worden de taken verdeeld. Twee jaar lang voer je een betaalde taak uit voor de gemeenschap waar je deel van uitmaakt. Het groen onderhouden bijvoorbeeld. Of het organiseren van buurtfeesten om de onderlinge band te verstevigen. De alcoholconsumptie op die feestjes zal ver onder het Nederlandse gemiddelde liggen. Om drankconsumptie tegen te gaan heeft de Noorse overheid alcohol vrijwel onbetaalbaar gemaakt. Dat geldt ook voor ongezond eten.

Kinderopvang, met gegarandeerde plek voor je kind, is juist wel weer goedkoop. En je betaalt niets als je een beroep doet op de gezondheidszorg. Dat kan worden gefinancierd uit de olieopbrengsten.

De Noorse overheid heeft flink geïnvesteerd in de olie- en gasindustrie en kan het zich permitteren om collectief gul te zijn.

Ook de lonen zijn hoog in Noorwegen. Dat loon wordt niet stukgeslagen in exclusieve sportscholen. Noren zijn buitenmensen. Als het even kan gaan ze de bergen in. Om te wandelen, of om te langlaufen. Elk weekend stromen de steden leeg en gaan de Noren de bergen in op weg naar een eigen ‘hut’. Die activiteit maakt deel uit van de opvoeding. Kinderen krijgen al op jonge leeftijd les over de ‘wetten van de bergen’. Dit zijn de regels waar je je aan moet houden om veilig op avontuur te gaan. 

In Noorwegen gaan regels niet alleen over wat jij moet of mag, maar ook wat er van je wordt verwacht in relatie tot de ander. Er wordt verwacht dat je anderen helpt, en samen de verantwoordelijkheid neemt voor je leefomgeving.

Om daar alert op te kunnen zijn, is enige vorm van vertraging in het dagelijks leven een must. Wie een tijdje in Noorwegen verblijft, ziet dat die rust aanstekelijk werkt. Je gaat vanzelf langzamer lopen, kijkt meer om je heen en leeft meer in het moment. Ook op de snelweg is vertragen het devies: veel wegen zijn zo smal dat 60 kilometer per uur het hoogst haalbare is, soms is 90 een optie. Veel tegenliggers heb je niet: in Nederland wonen we met circa 500 mensen op een vierkante kilometer (Randstad grofweg 1.750 inwoners op zo’n stukje grond), in Noorwegen zijn het er 15.

Marketeers: beloon jezelf met een reis naar dit magische land, en stel jezelf de vraag: is dit de toekomst of het verleden?

Peter de Boer is freelance allround branding specialist/creative director, medeoprichter van biermerk WIllsArk en adviseur bij contentmarketing- en PR-bureau Mediatic. Na een studie kunstgeschiedenis koos hij voor een carrière in marketing en vormgeving en schopte hij het tot boardmember bij Saatchi & Saatchi. Hij was co-founder van Onna-Onna, visiting faculty bij THNK.  Hij is zowel gefascineerd door merken die trouwe fans weten te creëren als het ongekende realisme van de Vlaamse primitieven. Peter schreef deze column op persoonlijke titel.