Frank de Ruwe (Natwerk): 'Frankey wil je vrolijk maken'

Bassie en Adriaan geplakt achter het stuk van een auto op een verkeersbord. Dat soort street art maakt Frankey, in het dagelijks leven beter bekend als Frank de Ruwe, de creatieve eindbaas van Natwerk. Maar ook zelfgemaakte constructies: een geldteller omgetoverd tot wekker, een automatische lap-dancer en een glazen speelgoed-vliegtuigje. Het werk van Frankey bestaat uit alledaagse voorwerpen in een nieuwe, absurde context. Of zoals hij het zelf zegt: 'Ik wil grenzen verleggen. Kunst heeft geen grenzen, daarom vind ik het zo mooi.'

Wat is het grote verschil tussen reclameman Frank de Ruwe en kunstenaar Frankey? 

Frank de Ruwe: 'Bij reclame werk start je vaak met een briefing. Bij mijn eigen werk tot nu toe nog niet.'

Wat fascineert je aan street art?

'Het is een hele simpele manier om mensen, inclusief mijzelf, vrolijk te maken. Als ik ergens loop of fiets, zie ik altijd wel dingen in de stad waarvan ik denk: "Heej, dat lijkt net een…" Nou, dan maak ik dat soms. Gewoon voor de leuk. Als ik dan later weer een keer langs zo’n plek kom en het object staat er nog dan wordt ik er in ieder geval altijd zelf vrolijk  van.'

Wanneer besloot je zelf street art te gaan maken? 

'Zolang als ik kan herinneren maak ik eigen objecten. Vroeger droeg ik een rugzak gemaakt van een brievenbus en had ik een hoed van een oude strandbal. Het dingen op straat plaatsen begon denk ik net zoals bij iedereen als je klein bent met stoepkrijt op de straat. Maar tijdens mijn studie, Industreel ontwerp, begon ik vaker eigen werk in de openbare ruimten te plaatsen.'

Als creatief directeur van bureau Natwerk heb je al veel ruimte om je creativiteit te botvieren. Waarom is het voor jou belangrijk om daarnaast ook vrij werk te maken? 

'Nou, er is een verschil. Het creatieve werk bij Natwerk is veel denkwerk. Mijn eigen werk maak ik veelal zelf. Handwerk, zeg maar. En dat is denk ik weer goed voor het brein.'

Je streeft ernaar om werk te maken dat 'niet normaal' is. Waarom die focus?

'Twee woorden die de lading goed dekken. Normaal: iedereen herkent het. Maar door aan het normale een aanpassing te maken kan het niet normaal worden. Iedereen herkent dan nog steeds het "normale" gedeelte (het wordt geen abstract werk) maar dat stukje "niet" kan ervoor zorgen dat het opvalt.'

Waarom deze expositie, en waarom juist in New York?

'Vanaf het moment dat ik nog heel jong was, wilde ik graag iets in New York doen. Mijn eerste expositie ooit was in Milaan tijdens de Salone del Mobile. Na die show dacht ik: de volgende wordt New York. Maar doordat er veel op mijn pad kwam na die eerste show in Milaan heeft het even stil gestaan. Vorig jaar werd ik veertig en toen dacht ik: "Hey-ho, bucket-list! Ik moet naar New York." Nou, daar ben ik dan nu.'

Als je vandaag zou moeten kiezen tussen full-time reclameman en full-time kunstenaar, wat zou je dan kiezen? 

'Ik maak gewoon graag creatief werk. En in welke beroepsterm dat moet, tja dat boeit me niet zo.'

Interview: Jeroen Mirck, redacteur MarketingTribune