Theodor Holman: 'Publieke omroep is niet meer voor publiek'

Tot een tijdje geleden staarde ik nog naar nieuws en talkshows, maar het Journaal is de Nieuwe Linie van 1962 geworden en talkshows zijn reclamefolders voor strafrecht­advocaten die elke keer komen vertellen dat seriemoordenaars onschuldige schattebouten zijn die oneerlijk door de rechtstaat worden behandeld. 

Ook komen er tegenwoordig voortdurend ernstige ziektes voorbij, compleet met laatstewilgetuigenissen, het liefst uitgesproken door schattige jongens en meisjes van 14 die de dood al in hun ogen hebben. 

Ik kan er niet naar kijken zonder te huilen, maar dat schijnt voor de kijkcijfers juist heilzaam te zijn. En toch wil niemand meer televisiekijken en lopen de inkomsten terug.

Hoewel ik heerlijk heb geslurpt en gelebberd uit de bron van de publieke omroep, had ik er een vreemde verhouding mee. Ik heb het al eens geschreven: ik mag morgen een krant of een uitgeverij beginnen, maar niet een omroep.

Daar komt bij dat onze mediawet zo ingewikkeld is geworden dat je vreemde, opgelegde huwelijken krijgt, zoals BNNVara en AvroTros, waardoor de programma's onderling inwisselbaar zijn, al ontkent men dat. 

We kletsen de hele dag over de identiteit van de publiekszenders, maar ik zou echt niet kunnen zeggen wie wat uitzendt. Ja, ik weet dat de serie met Hendrik Groen van omroep Max is, maar dat is dan ook de enige omroep - het zal door mijn leeftijd komen - die ik 'begrijp'. 

Anders gezegd: ik weet waarom Omroep Max er is en wat Jan Slagter wil. Degelijke verzorgingshuizen en slow programming.

Dat de publieke omroep nu moet bezuinigen, lijkt me onontkoombaar. Maar ik weet nu al dat er volgend jaar nog minder naar de publieke omroep wordt gekeken, hoeveel blogs, en vlogs en studio's met cameratoezicht je ook op internet gooit en hoeveel tieten, zwaargewonden en openhartoperaties je ook voor de lens zet. 

De publieke omroep is niet meer voor het publiek. Al lever je er cola en chips gratis bij. Het is een markt waar je daalder net tien eurocent waard is. Een etalage vol winkeldochters.

Theodor Holman

Deze blog verscheen eerder in Het Parool.