[column] De minister als trekker van je event

Iedereen is uitgenodigd: ambtenaren, adviseurs, wethouders, raadsleden, zelfs de minister en natuurlijk de burgers die initiatief hebben getoond. Zij zijn in de minderheid, ik schat 20 %. Om elke burger met een plannetje draaien vijf professionals. Als de faciliterende overheid een verkapte bezuinigingsmaatregel was, is die zo te zien mislukt.

Het kabinet vindt dit belangrijk en een bezoek van de minister bevestigt dat. Nu weet ik uit ervaring dat hoog bezoek makkelijk afzegt. Hoe hoger, hoe makkelijker. Van de burgers bijvoorbeeld heeft vandaag niemand afgezegd. Tot het laatste moment is onzeker of de minister daadwerkelijk komt.

Bieber

Hoewel de mededeling ‘de minister komt’ in de uitnodiging op ambtenaren en wethouders werkt als Justin Bieber op tienermeisjes, hoeft het van mij niet. Iedereen wordt zenuwachtig en het draait dan om de verkeerde persoon vind ik. Het gaat vandaag om de burgers. De organisatie hoopt op haar komst, maar ik zet het uit m’n hoofd.

Dat verklaart waarschijnlijk dat toen de minister met haar gevolg de zaal binnenstapte – we waren maar alvast begonnen – ik haar niet direct herkende en het gezelschap met een handgebaar vriendelijk verzocht achteraan plaats te nemen. De karavaan die op weg was naar de gereserveerde plaatsen op de eerste rij kwam in verwarring tot stilstand. De tassendragers leken op pakezels die tegenstrijdige instructies krijgen en dan maar voor zich uit gaan staren.

Gewuif

Ik werd met gewuif van de organisatie gecorrigeerd, en met een kwinkslag (‘Het draait vandaag om de burgers zoals u weet’) redde ik me eruit en wees de minister direct naar de katheder. De minister had een kwartier wist ik, en die waren al ingegaan vanaf het moment dat ze de parkeerplaats opreed. We hadden dus nog een minuut of tien. De pakezels streken neer op de eerste rij en gingen op hun telefoon grazen.

Toen ze klaar was, hielp ik haar het podium af en tegelijkertijd hield ik haar tegen om nog een vraag te stellen. Als je dat van tevoren aankondigt, gaan de pakezels daar frontaal voor liggen. Zij willen een uitgeschreven vraag, terwijl ik een live event wil. Wij willen de minister en niet een door een ezel uitgeschreven speech.

Zo halverwege het trappetje met de speech opgerold in de ene hand, en de andere in mijn hand, gaf de minister ontspannen antwoord op mijn onbenullige vragen. De pakezels keken verschrikt op, de zaal zag het commitment van de minister en de fotograaf had het plaatje waarop ze de hele dag al aasde. Een plaatje dat meer zei dan de speech van drie kantjes.