Ik ben vanwege ‘persoonlijke omstandigheden’ die zich laten raden, een tijdje afwezig geweest in deze rubriek. Geen idee of iemand me heeft gemist. Los van een enkel mailtje van de redactrice, heb ik geen berichten ontvangen. Dat riep bij mij de vraag op: Waarom doe ik dit eigenlijk? (Geld kun je direct wegstrepen, want voor deze column krijg ik nada) Mijn afwezigheid wordt niet opgemerkt. Mijn aanwezigheid wel?

Als ik buiten loop, waar dan ook, tel ik wel eens peuken op de grond. Het is een smerig en deprimerend zelfopgelegd taakje. Op sommige plekken zijn het er simpelweg te veel, raak ik de tel kwijt. Waarom doen mensen dat? Waarom neemt men niet de moeite om (gemiddeld) tien stappen te lopen richting een vuilnisbak?

Op de radio hoorde ik een emeritus hoogleraar (ik weet even niet meer in wat) commentaar geven op de nieuwe voedingsrichtlijnen van de Gezondheidsraad. Hij hield een pleidooi voor het Braziliaanse model. Essentieel daarin was het advies om driemaal daags “met elkaar en met aandacht” te eten.

Anekdote: ik stelde voor aan een reclameman dat ik een gefilmd portret van hem zou willen maken. Noem het een documentaire. Hij reageerde enthousiast. Totdat ik aangaf dat ik dan ook overal (als in: óveral) bij zou willen zijn: de besprekingen over de klant, met de klant, bij de creatieve sessie, bij de presentaties tot en met de vrimibo’s aan toe.

Naar aanleiding van de zelfmoord van Joost Zwagerman, legde een psychiater in de NRC uit hoe hij in zijn studententijd een depressie had overwonnen. 'Ik realiseerde me dat ik niet depressief was, maar een depressie had – een wezenlijk verschil. Je moet je niet vereenzelvigen met je huidige toestand", aldus de psychiater. “Dat is niet wat je bent.'

'Wat een schitterende bril!', riep een goede vriend me toe bij het zien van mijn nieuwe leesbril. 'Prachtig design! Mag ik ’m eens op? Mooi hoor, dat matte montuur. Zal wel wat kosten deze...?!'

Een mooie quote uit het Effie Awards jubileumboek (het zal je niet zijn ontgaan als je in het vak zit) komt van creatief Frank Pels: “Effectiviteit hoeft helemaal geen prijs te winnen.

Zou het kunnen dat je dit nu leest omdat je nieuwsgierig bent naar ‘dit uitzonderlijke aanbod’? Dat je geen idee hebt wat het is en of je het wel nodig hebt, maar dat je het risico niet wilt lopen dat je iets misloopt? En dat je dol bent op kortingen?

Toen ik nog in loondienst bij een communicatie-adviesbureau werkte, kwam een oud-collega die kort daarvoor overgestapt was naar opdrachtgeverzijde op de koffie. Hij vertelde dat hij in zijn beginperiode steevast mensen van bureaus die langskwamen minimaal een half uur liet wachten. Vond-ie lekker. De rollen waren héérlijk omgedraaid.