WC-Eend jury

Als je een reclamebureau begint, doe je eigenlijk precies hetzelfde. Zit je er in voor de centen of ben je een gepassioneerde reclamemaker die niets liever wil dan iets neerzetten waar heel Nederland een traantje bij wegpinkt of waarbij de tranen van het lachen juist alle kanten opspringen. Wil je films maken of huis-aan-huis kranten, that’s the question.

Er is niks mis met HAH-kranten, het is vakwerk en vraagt om geduld, kennis en beheersing van complexe processen, elke week weer. Het levert de adverteerder gegarandeerd omzet op. Dat moet je bij die filmpjes nog maar afwachten. Volgens sommigen is er geen mooier medium. En laten we wel wezen, de eigenaar van de Febo rijdt trots rond in een dikke Mercedes. En zijn vrouw trouwens ook.

Maar op verjaardagen en bij de ADCN gaat het altijd over die filmpjes en nooit over die krantjes. Het imago is dus niet bepaald glitter and glamour. Sommige mensen dragen dat lot waardig (they cry all the way to the bank…), anderen missen blijkbaar toch die erkenning.

Er is een bureau dat de naam Jump heeft. Leuk bedacht die naam, want ze zijn van de activatie. Ze maken graag huis-aan-huis-kranten en dat doen ze goed. Blijkbaar willen ze er nog meer maken want ze hebben een geraffineerde strategie bedacht om als dé autoriteit gezien te worden van krantjes: ze gaan elke week bij elkaar zitten en vertellen ons welke adverteerder deze week de beste huis-aan-huiskrant heeft gemaakt en welke de slechtste. Toevallig maken zij elke week de beste en nooit de slechtste. We douwen elke week een mooie veer in onze eigen bips. Eindelijk de erkenning die ze zo misten!

Er is een reclamevakblad dat, toen er nog in geadverteerd werd, een strikte scheiding hanteerde tussen redactie en commercie. Noem me ouderwets, maar ik hou ervan. Ik snap dat een vakblad moet overleven en die grenzen soms vervagen. Ze plaatsen nu elke maand de uitslag van die WC-eend jury alsof het neutrale, redactionele waarde heeft. Dat gaat mij net een brug te ver.