[column] Coronacrash

Thuiswerken bevalt me uitstekend. Geen files, geen vertraagde treinen, geen drukte op de stations, niks niks niks. Maar ik mis dat sociale leven. Dat kleine wandelingetje door de stad, dat praatje aan de bar, dat kopje koffie in het café. De meerwaarde van sociale interactie is zo groot dat het voelt als een opkomende burn out. De productiviteit van de dingen die ik doe is twee keer zo groot. Ik word immers niet afgeleid. Of de kwaliteit ook beter is weet ik niet, maar ik heb de indruk van wel. En al die tevredenheid van de mensen om me heen maakt me ziek. Een coronacrash noem ik het maar. Mijn batterij begint leeg te geraken. En dan de idee dat een vakantie er misschien niet in zit, dat ik nog weken mijn kleinkinderen niet kan knuffelen en dat ik bij mijn negentigjarige moeder alleen op zwaaibezoek kan.

Moet ik alle spelregels van deze tijd aan mijn laars lappen? Het zal me door mijn omgeving niet in dankbaarheid afgenomen worden. Dat digitaal samenwerken is leuk, maar vakwerk maak je echt samen, elkaar in de ogen kijken, stimuleren en afzeiken, samen lol maken en uiteindelijk tevreden achterover leunen, voeten op tafel, biertje of wijntje erbij, of desnoods een glaasje whisky. Dat werkt niet achter een schermpje samen met een collega die bezig is zijn kleine kinderen even uit de buurt te houden. Ik lijd eronder. Wie niet. Dat werkt niet met een klant die kritisch is. Je bent relevant, levert keurig op tijd, het is een topprestatie. Maar wat heb je daar aan als je elkaar niet even vast kunt pakken, een high five kunt geven. Relevant zijn, relevant zijn, relevant zijn. Daar draait het om.

Ja ja, denk ik dan, maar uniek zijn is nog belangrijker. Ik herinner me hoe ik in mijn eentje met een groot karton een grote Rabo-pitch won en een team van 12 mensen versloeg die net zo’n geweldig verhaal hadden. Het was de klik, de match, het vertrouwen. Rutte kan roepen, hou vol, hou vol. En dat zal ook wel lukken. Maar soms moet je je wel even kunnen laten gaan. Al was het maar in een column. Daarmee verlicht ik de coronacrash. Doe in deze tijd veel meer waar je blij van wordt, waar je plezier in hebt. Ruim desnoods je bureau eens op, breng orde in je bestanden. Denk eens na hoeveel plezier je hebt gehad aan je werk in de afgelopen periode. Wat waren de klussen waar je heel ongelukkig van werd, ook al leverden ze veel geld op. Moet je echt tijd spenderen aan zaken omdat er nu eenmaal geld verdiend moet worden? Skip alles waar je een hekel aan hebt uit je agenda. Doe voortaan dingen waar je waarde aan hecht. Haal de bezem uit de kast en maak schoon schip. Zo voorkom je zeker een coronacrash en zorg je voor een kentering in je leven waar je blij van wordt.