The return of the doggybag

Als het aan Lisanne de Bakker ligt, gaat er niet per dag voor honderdduizenden euro's aan eten in de vuilnisbak van restaurants. De industrieel ontwerpster bedacht de Foodiebag, een moderne uitvoering van de doggybag. Een gimmick misschien, maar wel één met een boodschap: als we al het voedsel op aarde zouden opeten (en verdelen), hoeft geen mens ter wereld nog honger te lijden.

Even schrikken. Een Brits instituut berekende onlangs dat dertig tot vijftig procent van het eten niet wordt opgegeten. Dat gaat richting afvalberg. De consument gooit het meest weg: veertig procent. De industrie doet er niet veel voor onder. In de horeca en bij supermarkten valt het relatief mee. In de wetenschap dat miljoenen mensen honger lijden op de aardbol zijn het beschamende cijfers. Maar het zijn niet alleen maar wereldverbeteraars die zich dit aantrekken. Ook marketeers in food kunnen er iets mee. Voorbeelden genoeg van initiatieven die 'iets' doen met voedsel dat anders in de containers zou verdwijnen. Want: wie weet dat consumenten in een tijd als deze gevoelig zijn voor duurzame initiatieven, kan wegwerpvoedsel ook handig gebruiken om de merkvoorkeur van de doelgroep te krijgen.

'Hier opeten of meenemen?'
Die Foodiebag van Lisanne de Bakker is dan nog een van de meer ludieke voorbeelden. Goed gemaakt, dat zeker. Niemand die zich hoeft te schamen om met de überhippe kartonnen bag over straat te gaan na afloop van een dinertje. Maar dóen we het ook, de ober vragen de restanten van het Plateau Fruits de Mer Royal voor thuis in te pakken? Tikkeltje gêne, iemand?

Schoonheidsfoutjes zijn lekkerder
De Battle of the Cheetahs, een ideeënwedstrijd over voedselverspilling, werd gewonnen door een simpel idee: gooi groenten en fruit die over de houdbaarheidsdatum heen zijn niet weg, maak er soep en sap van. Iets wat al gebeurt in het Westland: een grote tomatenkweker lanceerde 'Puur Tomaat', soep van afgekeurde tomaten. Want één plekje en 'we' lusten die tomaat al niet meer. Zelfs een schoonheidsfoutje als een kromme komkommer wordt niet meer getolereerd. Culinary Misfits, een Duitse cateraar, baseerde er zijn positionering op: werken met uitsluitend ingrediënten die supermarkten en restaurants weigeren wegens niet mooi genoeg. Zo'n initiatief is er ook in eigen land: de naam Kromkommer laat niets aan duidelijkheid te wensen over. Met bakkerijgrondstoffen kan het ook. Afvalbrood is een prima ingrediënt voor zuurdesemdeeg, bedacht grondstoffenleverancier Sonneveld en ontwikkelde  Sonextra Sustain.

Wie begint er?
Het zijn kleinschalige initiatieven. Maar de kansen voor 'professionele' marketeers liggen er. Die kunnen én een bijdrage leveren aan het wereldvoedselprobleem én zichzelf tot Sustainable Brand #1 profileren. Het is gemakkelijk inhaken op het probleem van de miljoenen hongerige magen in de wereld. De consument wil zeker meehelpen, maar heeft een zetje nodig. Bedrijven in de versketen kunnen door goed samen te werken een compleet nieuwe productcategorie creëren met waardeloze grondstoffen. Waar vind je dat nog in deze tijd?