[Column] Paola Cassone: AI is net een peuter

Spoiler alert: ik deel de tweede mening. Sterker nog, ik vind Artificial Intelligence (AI) de onvermijdelijke volgende stap in de evolutie van de mens. Dat is overigens geen unieke opinie. Isaac Asimov, wellicht de belangrijkste Sci-Fi schrijver ooit, heeft een eerbeton aan deze theorie geschreven vanaf de jaren vijftig van de vorige eeuw. Ik ben slechts een peuter op de schouders van een reus.

En over peuters gesproken, ik ben ook van mening dat pas wanneer je kinderen krijgt, je begrijpt hoe AI werkt.

Gary Marcus, hoogleraar psychologie aan de New York University, schrijver en columnist, heeft een interview aan NRC gegeven op de World Summit AI, die in oktober van dit jaar in Amsterdam plaatsvond. In het interview beweert hij dat kunstmatige intelligentie nu niet eens in staat is om te concurreren met een kind van vier, laat staan met een volwassene: onze banen zijn helemaal niet in gevaar en als het zo doorgaat, zijn we nog verzekerd van een baan tot onze dood of pensioen, afhankelijk van welke het eerst komt.

Marcus begon zijn carrière met de onderzoeksvraag hoe kinderen taal leren, maar hij realiseerde zich dat de vragen die hij onderzocht bij mensen toepasbaar zijn op de ontwikkeling en optimalisatie van AI. Na een paar jaar werk met AI kwam hij tot de conclusie dat AI heel goed is – zelfs beter dan mensen - in het uitvoeren van heel specifieke taken. Maar de wereld is veel complexer dan de som van specifieke taken en dáár staat AI juist nog in de kinderschoenen. 'Robots kunnen nog lang niet overweg met ongestructureerde omgevingen, die ook nog steeds veranderen.' Zegt Marcus. En dat is onze wereld juist. Wie heeft niet gelachen om het Google algoritme dat moeite heeft met het onderscheiden van een blueberry muffin van het gezichtje van een blond hondje? Tja, dat kan elke peuter heus wel.

En volgens Marcus zitten wetenschappers nog te worstelen met duizenden van dit soort opdrachten. Volgens hem moeten verschillende typologieën wetenschappers samenwerken in een soort CERN constructie om echt vooruitgang te boeken. Een heel dorp is nodig om één kind op te voeden: dat blijkt ook het geval te zijn met AI want volgens Marcus maakt het echt niet uit of je het over biologische of elektronische intelligentie hebt: het gaat over intelligentie.

Dat Marcus hiermee in de roos schiet, kan iedereen bewijzen. Welke ervaring hebben wij met kunstmatige intelligentie? Ik heb al flink wat interactie gehad met de chatbots van de telefoon- en internetbedrijven en ik ben niet echt onder de indruk. Ze zijn niet meer dan een FAQ, maar dan in dialoogvorm. Dit voelt voor sommige mensen misschien prettiger omdat ze de moeite niet willen nemen om door de FAQ te lopen. Voor mij werkt dit alleen vermoeiend omdat ik minstens 10 stomme vragen moet beantwoorden voordat ik met een echt menselijke hulp wordt verbonden. Over Zalando ben ik nog net zo gefrustreerd als twee jaar geleden, want ze blijven me spammen met spullen die ik zojuist heb gekocht. En over Siri ben ik niet echt te spreken, hoewel ik moet toegeven dat die voor een bijna onmogelijke taak staat: ik vraag Siri in het Italiaans om Nederlandse adressen, namen, diensten en producten op te roepen. Dat voelt als een kind tweetalig opvoeden en neem van mij aan: ook met een kind is dat geen pretje.

Het doomscenario waarin AI ons gaat domineren lijkt me zeer onwaarschijnlijk, maar AI kan - net zoals peuters - heel veel schade veroorzaken juist door het relatieve gebrek aan ervaring. Denk aan de eerste keer dat een peuter een glas melk probeert te drinken. Hoe veel verspilde melk en gebroken glazen zijn nodig voordat kinderen de fijne motoriek leren? Dat is hetzelfde met AI. Dat moet zich ontwikkelen in de tijd door vallen en opstaan, meerdere keren hetzelfde proberen tot het lukt. Een schitterend voorbeeld hiervan is mijn Bonus van de Appie. Daarin heb ik maar liefst vier jaar data zorgvuldig gevoed, alle persoonlijke mails netjes beantwoord, alle boodschappen netjes geregistreerd en nu pas krijg ik aanbiedingen die in de buurt komen van wat ik eet. De onderliggende reden waarom ik juist die spullen eet heeft Appie nog niet door. Daarvoor is, met een beetje geluk, nog een paar jaar intensieve training nodig. In de tussentijd realiseer ik mij dat ik steeds minder naar andere supermarkten ga, omdat de aanbiedingen van Appie steeds beter aansluiten bij mijn wensen.

Dat is voor mij het bewijs dat kunstmatige intelligentie een enorme impact kan en zal hebben op marketing. Alleen moeten we ons realiseren dat zonder lange termijn investering we niet verder zullen komen dan een robot die alleen repetitieve taken kan uitvoeren. Als we willen dat kunstmatige intelligentie een verschil maakt in de relatie met onze klanten en consumenten, moeten we letterlijk een kind opvoeden tot zij zelfstandig door het leven kan. En zoals iedere ouder weet, heeft dit minstens 18 jaar tijd, zorg, investering en inspanning nodig.

Hoe oud is jouw AI al?

---

Paola Cassone is Performance Strategy Director bij Initiative.