[column] 'Van sharing terug naar simpele sociale economie!'

Twijfels
Zelf heb ik zo mijn twijfels bij de term en lading. Moeten wij economischer gaan delen? Allereerst hebben wij altijd al gedeeld. Woningen werden - bij afwezigheid van de eigenaar - al langer uitgeleend of beter gezegd: in deeltijd verhuurd. Veelal verhuurd aan deelnemers van eigen (irl) communities, zoals vrienden en bekenden. In de jaren negentig waren er al digitale platformen waar je - bijvoorbeeld - een leegstaande vakantiewoning in de verhuur kon doen. Timesharing moeten wij in dit kader dan ook maar benoemen als onderdeel van een deeleconomie. In de jaren negentig ben ik - in een warm vakantieland - trouwens al in een selfmade taxi van plek A naar B vervoerd. Dit ging tegen een beperkte vergoeding. Een wat oudere persoonsauto - voorzien van kartonnetje met 'taxi' onder de voorruit gelegd - was de Uber -taxi in beta. Een verdomd aardige chauffeur, die veel relevante info deelde, zag al mijn ritjes gegund.

 
Economisch verantwoord delen
Is het uitlenen van wat gereedschap aan mijn buurman ook onderdeel van deze sharing economy? Of kunnen wij dit gewoon 'sociaal handelen' noemen? Economisch gezien was er niet echt sprake van een uitruil. Uit sociale overweging heb ik hem gewoon wat gereedschap uitgeleend, dat ik wat later opgepoetst weer terug kreeg. Ik weet dat als ik iets van hem nodig heb net zo makkelijk bij hem leen. We maken rondom het uitlenen trouwens weleens een praatje. We grappen dan over de ontwikkelingen in de straat en wisselen lokaal nieuws en wat tips uit. Wij delen een grote sociale gebeurtenis. Soms denk ik wel eens dat de buurman iets komt lenen om gewoon weer eens een praatje te kunnen maken. Wij delen eigenlijk een prima buurman-buurman-relatie. Wij vertrouwen elkaar blindelings. Buurman is een toffe peer. Of had hier 'peer-to-peer' moeten staan? Als ik het economisch verantwoord had gedaan, dan had ik mijn gereedschap ergens op een portal moeten aanbieden. Gewoon commercieel, ergens op een marktplaats. Geheel in de gedachte van de 'sharing economy'. Via een eenvoudig te bedienen social local mobile-applicatie had mijn buurman mijn materiaal dan kunnen vinden en gebruiken. Ik had wellicht in de tuin wel kunnen zien dat de buurman mijn gereedschap aan het gebruiken was. Ik had een vergoeding gehad, de buurman zijn gereedschap. Op social media had ik trots kunnen melden dat ik mijn gereedschap deel. Wellicht wel voorzien van mooie foto voor op Instagram die anderen kunnen liken. Het zou een boegbeeld kunnen zijn voor een sociaal - digitaal - imago.

De twijfel blijft, want.. weg was ons praatje, weg was onze lol. Zou ik de buurman ooit nog eens irl zien?