Wie is nu eigenlijk de Goliath waartegen de dagbladen vechten?

Tegenwoordig mis ik de geur van papier niet meer zo. Wellicht omdat mijn dagelijkse avonturen zich in de digitale wereld begeven. Toch was er dit jaar een periode waarin ik elke dag met jeugdige ongeduld uitkeek naar die specifieke geur. De geur van de krant. Vroeg in de ochtend, op een terrasje, in de heuvels van Toscane. Een echte caffè zoals het hoort, croissant con crema, de ochtendzon en voor mij op tafel: The International New York Times. Een instituut. Een vedette. Ondanks de roem en het erfgoed moeten zij – net als vele andere print publicaties – een manier vinden om Goliath te verslaan. Ook zij hebben sterk dalende inkomsten geïncasseerd en hun propositie moeten aanpassen. Dat dagbladen nog altijd vechten voor hun bestaansrecht is uiteraard geen nieuws. Wat ik interessanter vind is: wie is nu eigenlijk de Goliath waartegen de dagbladen vechten? Is het de digitalisering en het veranderde (media)gedrag van consumenten en adverteerders, of zijn het de mensen die bij de dagbladen werken (en hun onvermogen) om te innoveren?

Ik vind het wel zeer onwaarschijnlijk dat er geen leider is in het Nederlands medialandschap met een duidelijke visie op media die de fantastische dagbladen dat ons land rijk is kan vernieuwen. Iemand die in staat is om een capabel team op te stellen en hen het mandaat te geven om te innoveren. Iemand die duidelijk maakt wat de toegevoegde waarde is voor de huidige en toekomstige lezers en adverteerders. Waarom hebben dagbladen het zover laten komen? Waar was het leiderschap en de visie? Dagbladen berichten tenslotte over het nieuws, en dus ook trends in hoe de maatschappij zich ontwikkelt. Ze waren gewaarschuwd. Misschien heeft het te maken met de – soms wat gespannen – relatie tussen redactie en commercie binnen een dagblad. Tel daar de wensen van de adverteerders bij op en niet te vergeten de invloed van de reclame - en mediabureaus, en er is een situatie ontstaan die op een vastgelopen cd lijkt, met andere woorden: stagnatie.

Gelukkig zijn er ook mooie Nederlandse initiatieven. Denk aan het succes van bijvoorbeeld The Next Web. Of de opkomst van De Correspondent. Ja, het zijn beiden digitale platforms – The Next Web organiseert overigens ook wereldwijd evenementen van formaat en De Correspondent heeft onlangs een boek uitgegeven – maar beiden hebben een visie en de ballen om die na te streven. Misschien is het wel goed als de gevestigde dagbladen gewoon omvallen. Een grote schoonmaak, waarbij meer ruimte ontstaat voor echte innovatie binnen het Nederlands medialandschap.

Toch, zie ik het graag anders. Misschien zijn de dagbladen niet te laat voor een comeback á la Apple of een innovatie zoals het internet. Misschien blijken de dagbladen toch een authentieke David te zijn en is Goliath straks verslagen (dan moeten ze wel weten wie Goliath is). Misschien. Ik hoop het. Het terrasje in Toscane is pas compleet met die ene geur. De geur van een krant. 

Roupert Muller is Social Media Manager