Heimwee naar de reclamefeestjes: vier vakgenoten halen herinneringen op

Ginny Ramkisoen (Ginny Werkt): 'Fitzroy Bash is jaarlijkse reclamereünie'

Ik mis de jaarlijkse nieuwjaarsborrel van Fitzroy! In 2011 ontmoette ik Marnix Tiggeloven (mede-eigenaar, red.) toen ik de boot van Gili Air (Indonesië) naar Lombok nam. Hij herkende me uit Amsterdam. We raakten kort aan de praat en zodoende kwam ik een paar maanden later terecht op mijn eerste Fitzroy Bash. Hier kom je ieder jaar dezelfde mensen tegen en het leuke is dat je ze misschien nergens anders spreekt en ziet, maar daar op de Prins Hendrikkade is het altijd oude jongens krentenbrood. Bijkletsen bij de beruchte Bacardi-bar waar je altijd een dubbele bestelling plaatst, zodat je even vooruit kunt. Of met een koud flesje Heineken uit de optimaal goedgevulde ijskasten - de flesopener hangt aan een touwtje aan de zijkant. Zweten, drinken en met je linkeroog in je rechterbroekzak kijken: what happens at Fitzroy, stays at Fitzroy. Klein minpunt aan het feest is de enorme rij voor de wc's, maar dat weegt niet op tegen de lol die ik er jaarlijks beleef. Het voelt ieder jaar als een grote reclamereünie.

Ramkisoen op de Fitzroy Bash.

Mijn hoogtepunt van de Fitzroy-bashes is een paar jaar terug, bij de frituurkar voor de deur, waar ik vijf gratis kroketten bestelde. Ik at er vier ter plekke op en de vijfde verdween zo in mijn jaszak. De volgende ochtend heb ik die koude kroket uit mijn jaszak gevist en er -met dank aan de kater- ontzettend van genoten. Wat ik er wel niet voor over heb om weer lallend en bezweet met z’n allen in dat kantoorpand te staan.

Ron Simpson (The Avocado Show): ‘Ik kan niet wachten weer te genieten zonder limieten’

Dear god, wat mis ik de reclamefeestjes. Natuurlijk snap ik dat het een luxeprobleem is, maar toch. Als creatief mag ik niet klagen, dit is de meest productieve tijd uit mijn werkende leven. Als ondernemer en restaurateur is het vooral de meest uitdagende tijd uit mijn leven. Maar als mens dat van een goed feestje houdt, is dit ongetwijfeld de meest treurige bladzijde uit mijn gangmakende geschiedenis.

Simpson op Oud & Opnieuw in Paradiso.

Overigens mis ik echt niet alle feestjes hoor, de helft mogen ze gewoon houden. Maar naast mijn favoriete festivals en een paar goede clubs, mis ik de reclamefeestjes het meest. De feestjes waar iemand anders de rekening betaalt en alle aanwezigen gebonden zijn aan een soort selffulfilling prophecy. Aangezien reclamemakers storytellers zijn, maken ze van hun feestjes altijd een verhaal dat je wil doorvertellen. En het is die spectaculaire cocktail van knaldrang, budget en creativiteit die voor legendarische avonden zorgen. Dan denk ik aan de legendarische Diesel Island Party in het De Mirandabad, de Bacardi Triangle op een privé-eiland in de Bermuda-driehoek, de Boomerang Garage-feestjes en het absolute hoogtepunt van elk jaar: het ongeëvenaarde Oud & Opnieuw (door onder meer Buutvrij, red.).

Ik kan oprecht niet wachten totdat we allemaal weer op mooie feestjes staan te genieten zonder limieten, om de dag erna te smeken of het bewijs alsjeblieft in de kluis mag blijven. Gelukkig heb ik mijn kaartje al gekocht voor 'De dag dat alles mag' - terwijl ik op datzelfde feestjes moet draaien. Zoveel zin heb ik er dus in. Als alles weer mag duik ik dus weer vol in de feestjes die ik zo heb gemist, maar tegelijkertijd kijk ik ook uit naar de nieuwe garde. De next generation van creatievelingen die de nieuwe mythes en avonturen voor de komende jaren gaan verzinnen en organiseren. Van Omroep Zwart tot GoSpooky en PlusPlusOne tot Hammerfest: kom maar op met de super inclusieve-exclusieve feestjes van de toekomst en het ongegeneerd vieren van diversiteit en succes.

Kyra Roest (Ad Business): 'Wandelen is het nieuwe clubben. En dan straks weer in de lampen hangen’

Ik struinde de reclamefeestjes af. En dan bij voorkeur de feestjes in het buitenland, meerdere dagen achter elkaar. Of het nu ging om Cannes, een IAA meet-up of Feuerwerk: alle dagen feest. Slap ouwehoeren, dansen en sjansen, eten en drinken, het gaat wat mij betreft om de connectie. Hoe je een netwerk opbouwt. Goud! Als ik talent had voor het maken van spoken word poetry zoals Amanda Gorman, had ik een gedicht geschreven.

Roest in Cannes.

Over talent gesproken: ik baal vooral dat ik al een netwerk heb kunnen opbouwen, maar dat jong talent dat het afgelopen jaar nauwelijks heeft kunnen doen. Namens de Embassy nodig ik de jonkies nog wel uit voor webinars, maarja, daar creëer je geen connectie. Ik ben daarom voorstander van 'veel lichtjes in de tunnel', zoals wijlen Marc de Hond dat zei. Zodat we het uithouden tot het licht aan het einde van de tunnel. Ik kijk uit naar de Koffiedik Koffietour, ook met jong talent. Misschien is wandelen het nieuwe clubben voor nu. En dan straks weer in de lampen hangen. Met z'n allen. Lekker naar de club, 7 days in a row. In Cannes bij de Embassy en daarbuiten. En ergens in de winterse bergen met Feuerwerk. Wie gaat er mee?

Antoinette Hoes (DDB Dubai): 'Op reclamefeestjes vervaagt de hiërarchie'

Mijn eerste reclamefeestje was met mijn eerste eigen bureau in 2006 in Cannes. Leylines bestond uit een visitekaartje, website en investering van 10.000 euro van 'de main Monk’. Ik had een persaccreditatie omdat ik weleens wat blogde, maar een kaartje bemachtigen voor dé Oranjeborrel op het dak van het toenmalige Hilton was mijn voornaamste doel. Ik zou daar hosselen, afspraken maken, zaken doen. Maar helaas, ik had geen uitnodiging. Een anonieme briljantje ex-collega van MediaMonks kwam met de suggestie om me vast op de wc's van het Hilton te verschansen, ver voor aanvang van het feest. Aldus geschiedde; de rest verliep verder geheel volgens plan. En daarom blijft Cannes, en met name de Oranjeborrel op het Hilton-dak, voor mij altijd een magische plek.

Hoes (in tijgerprint) met DDB & Tribal bij award-uitreiking.

Feestjes creëren naast lol ook veel kansen. De hiërarchie vervaagt. Na Cannes in 2006 zag ik op veel feestjes behalve de hiërarchie ook het onderscheidingsvermogen vervagen. Mijn ode aan de reclamefeestjes is dus ook een ode aan handen op borsten en billen, gevraagd en ongevraagd. Aan oneerbare voorstellen, gewenst en ongewenst. Aan hen die zich god in Amsterdam wanen. Aan hen die mensen in een taxi duwen, ongevraagd. Aan de taxibonnen die ze niet konden declareren. Aan de eenvormigheid, het monochrome beeld. Aan slutshaming, fatshaming, gayshaming. Maar gelukkig ook een ode aan iedereen die erger voorkwam. Een ode aan alle heerlijke, rare, fijne mensen die het wel snappen. Ik hou van reclamefeestjes, echt. Maar ik weet dat we beter kunnen. En ik voel dat we beter gaan doen als we ooit weer mogen. Ik kijk ernaar uit.