[column] Borremans' visie: Spanje!

En dat kwam goed uit, want ik was daar aan de Costa Brava met het gehele gezin. Tegenwoordig mét ‘aanhang’ komt dat al gauw uit op negen personen aan wie eten en drinken goed is besteed. De Lidl hebben wij dus met een zekere regelmaat van binnen gezien. Die Duitse discounter is in Catalonië sterk aanwezig. Aan de Spaanse oostkust kom ik al een behoorlijk aantal jaren en het valt me op, dat daar de ene na de andere Lidl wordt geopend. Net als Aldi trouwens. Moderne winkels met veel glas. De supermarkt als toonzaal van overvloed. De traditionele discountervaring is overigens in die ‘glazen dozen’ steeds meer aan het verdwijnen. Het grote aanbod aan vers, vooral in AGF en brood, is daar debet aan.

Kortingswinkels

Volgens een in februari van dit jaar verschenen rapport van de Organización de Consumidores y Usuarios (OCU) – de Spaanse consumentenvereniging– past de verschuiving naar meer aandacht voor vers in de Spaanse supermarkten in een consumententrend in Spanje, waarin steeds meer gekeken wordt naar kwaliteit en variëteit van het productaanbod. Prijs speelt in de supermarkt voor veel consumenten in Spanje een minder belangrijke rol. Bij de ‘tiendas de descuento’ zoals het soort supermarkt als Aldi en Lidl in Spanje wordt genoemd, scoren de Duitse ketens dus goed. Deze zogenaamde ‘kortingswinkels’ combineren vers met een nog steeds aantrekkelijk prijsniveau. Die combinatie mag dus rekenen op de waardering van de Spaanse consumenten. In het OCU-rapport eindigde Aldi ‘all over’ zelfs op een derde plaats van meest gewaardeerde supermarkt in Spanje. En dat is opvallend, want kortingswinkels worden in Spanje niet gezien als volwaardige supermarkten.

Suma

Betekende de nadrukkelijke aanwezigheid van de Duitse discounters in Catalonië, dat het ook onze supermarkt was voor onze dagelijkse boodschappen? Geenszins! Dat was de SupermercatPijoan. Bij ons beter bekend als: de Suma. Een uit de kluiten gewassen buurtsupermarkt met inmiddels zo’n 60 medewerkers, die al meer dan 30 jaar de lokale bevolking en de toeristen voorziet van de dagelijkse proviand. Op 1.300 vierkante meter wordt vanuit een eigen bakkerij tot laat in de avond (!) vers brood verkocht en vanuit een eigen slagerij een keur aan vlees en vleeswaren. Een groot assortiment vers AGF en een enorme keuze aan wijn, waarbij opvallend veel wijnen uit de streek (Empordà). Kortom, een winkel, die eenieder zich wenst. Waar je ook nog ouderwets een Telegraafje kunt kopen plus een stuk Maja-zeep voor thuis.

Engels

Dat we voor de dagelijkse boodschappen dus toch naar ‘onze’ Suma gingen, had uiteindelijk weer dezelfde redenen als waarvoor consumenten eigenlijk altijd naar ‘hun’ supermarkt gaan: lekker dichtbij en je kunt er je auto parkeren. Bij die Suma kwam daar nog iets prettigs bij: een aantal medewerkers deed namelijk écht z’n best een woordje Engels te spreken. En dat is in Spanje al heel wat. Want het is met het Engels in Spanje niet best gesteld. Uit onderzoek uit 2018 (Education First English Proficiency Index) blijkt, dat Spanje ergens onderaan bungelt als het in Europa gaat om de beheersing van de Engelse taal. Sterker nog, uit datzelfde onderzoek blijkt zelfs, dat het niveau van het Engels in Spanje achteruit is gegaan. En dat met name de regio’s met veel toeristen slecht scoren! Voor een land, waar het toerisme de op één na belangrijkste economische sector is (de detailhandel is nummer één), vind ik dat… een beetje dom.