[column] Tijdens het vallen gaat het opstaan gewoon door

Ik was net 4 jaar oud. Senior vond het een goed idee mij op judo te doen. Vormt je levenshouding, waaronder respect voor je tegenstander, die – hopelijk - de verliezer van de wedstrijd wordt (al kan jij dat net zo goed zelf zijn). Voordat mijn leeftijdgenootjes en ik aan de beurt waren, mochten eerst de grotere jongens. Reuzen waren dat. Met enorme zwaaien kwakten ze elkaar op de grond. Ik was doodsbenauwd. Gaf niks, zei mijn pa, mijn angst was ons geheimpje. Na vier keer op de mat was ik niet meer bang.

Mijn levensmotto staat bovenaan deze column. Het is tegen wil en dank geformuleerd en getuigt niet bepaald van altijd maar willen winnen, altijd maar succes hebben, altijd maar weten hoe het wél moet. Het is ook geen motto van snel wegduiken als iets faliekant mislukt.

De realiteit is: er mislukt veel en veel meer dan dat er lukt.

Het gezegde ‘net niet raak is helemaal mis’ geeft hiervoor een rake verklaring.

Hoe doodgewoon het ook is, we hebben een uiterst gecompliceerde, ontkennende relatie met dat mislukken. Het is net alsof het erkennen van een mislukking betekent dat we zelf mislukkelingen zijn. Hoe anders gaan ze daar in de VS mee om… Je kunt er als ondernemer rustig tien keer op je plaat gaan om pas bij de elfde keer raak te schieten. Maakt niet uit in het land van de selfmade miljonairs; je bent vanaf poging één gewoon een held.

Het zal wel iets te maken hebben met hun pioniersgeest, maar wat Amerikanen zo goed snappen is dat je sterker en zekerder wordt van het complete proces. En dat betekent: uitglijden, vallen, schrammen en blauwe plekken oplopen, in de gapende afgrond van het bankroet turen, geen idee hebben of het ooit nog goed komt.

Dus geen paniek over die lege mailbox, dat zwijgende mobieltje, de misselijkmakende belangstelling van de fiscus, het uitblijven van uitnodigingen voor professionele bijeenkomsten, die onuitwisbare vlek op je cv.

Doorgaan is het enige wat je kan doen, hoe erg de tegenslagen ook zijn. Weet dat de aanhouder wint. Altijd!

Zullen wij marketeers ook eens heel gewoon gaan doen over mislukken? Het hoort bij je vak en getuigt eerder van karakter en doorzettingsvermogen dan van zwakheid en onkunde. Laat anderen maar stiekem gniffelen als je project mislukt. Culturen waarbinnen falen niet wordt getolereerd zijn wat mij betreft de grootste losers. Je zal er niet snel een kritische kijk of verbeteringen aantreffen. Laat staan innovaties.

Ik schrijf uit jarenlange ervaring, dat snapten jullie waarschijnlijk al. Niet alleen persoonlijkervaring, ook van wat ik in het veld zag gebeuren. Daarom wantrouw ik altijd de praatjes van mensen die het allemaal precies zó hadden bedacht en uitgevoerd. Hou toch op. Veel successen resulteren uit stom toeval. Gefeliciteerd hoor, je surfte net een keer mee op de perfecte golf. Vergeet nooit dat je daar zo weer vanaf wordt geslingerd door krachten die veel groter zijn dan de jouwe.

Het mooiste aan ons vak is juist het supertijdelijke. We balanceren voortdurend op het slappe koord.

Jantje huilt, Jantje lacht. Laten we er allemaal om lachen, elkaar troosten en helpen. En mislukt er een keer iets, stream dan gewoon lekker de track Deal Wiv It, van Mura Masa en Slowthai:

Deal wiv it

Alright, alright, alright, alright

Life is hard but it's quite exciting

Spin around, it's your white lightning

Peter de Boer is free lance allround branding specialist/creative director, met flink wat mijlen op de teller. Na een studie kunstgeschiedenis koos hij voor een carrière in marketing en vormgeving en schopte hij het tot boardmember bij Saatchi & Saatchi. Hij was co-founder van Onna-Onna, visiting faculty bij THNK en mede partner oprichter van willsark.com.  Hij is zowel gefascineerd door merken die trouwe fans weten te creëren als het ongekende realisme van de Vlaamse primitieven.

Peter schreef deze column op persoonlijke titel.

Foto credits: Sarah Kilian