[column] De kracht van verwondering

De Vlaamse schrijver Hubert Lampo noemde het een magische stad, surrealistisch zelfs. Niets is wat het lijkt. Lelijk is plotsklaps mooi, en andersom. Denk bijvoorbeeld aan de mooie scène in het schilderij van René Margritte,  met een blauwe zomerhemel terwijl het nacht is. Net zoals het nieuwe Havenhuis van de architecte Zaha Hadid, onttrekt Antwerpen zich aan de wetten van de werkelijkheid.

In het FOMU heb ik een tentoonstelling gezien waarin fictie en werkelijkheid samenkomen. Ik kreeg een ingeving: als ik het in mijn fantasie kan beleven is het waar. Net zo waar als in onze fysieke wereld. Het doet mij denken aan het boek ‘De torens van Februari’ van de jeugdromanschrijver Tonke Dragt. Hier belandt het hoofdpersonage op het strand bij Kijkduin door het uitspreken van een formule op de juiste datum en tijdstip in een parallel universum.

Maar ja, wij zijn marketeers. Marketeers geloven niet in andere dimensies.

Nee, wij geloven in de grafieken van omzet, winst, groei tot heel ver over de grenzen van diezelfde werkelijkheid…

De Meir. Het is een van de drukste winkelstraten van Antwerpen. Mensen gaan gebukt onder de vele tassen van papier of plastic, vol met koopwaar. Jong en oud zit op terrassen en eten gedachteloos fastfood: goedkoop voedsel dat louter bestaat uit snelle koolhydraten en verzadigd vet. Ik vraag mezelf af: wat is er aan de hand in deze corridor van welvaart? Overdaad schaadt, toch? Wat eens een chique boulevard was bestaat nu uit de fine fleur van massamarketing: fastfood, goedkoop textiel en telecomaanbieders. Ik vlucht via het Rubenshuis naar de markt waar het er vrolijk aan toe gaat. Het is een genot voor alle zintuigen: kleine kleurrijke standjes, luxe winkeltjes, gelach en verwaaide muziektonen. De Meir lijkt nu een droom, surrealistisch haast. Alleen kleeft er iets verontrustends  aan al die flinterdunne genotzucht.

Jagen we in het marketingvak de verkeerde dromen na in het land van de cijfermatige werkelijkheden? Moet alles worden zoals op de Meir?

Een verdoofde meute die zich voedt met waardeloos voedsel, zich kleedt in textiel die armoede in stand houdt, het geld uit de beurs laat kloppen voor bundels communicatie… communicatie over wat? Misschien wel over dromen. Hoe het echt zou kunnen zijn, zoals een bevrijdende schaterlach die weergalmt in de koele lentelucht…

Kijk…boven dat gebouw drijft een schip van kleur, reflectie en glas. Heb je ooit zoiets moois gezien? Zou het wel echt zijn? Ik pink een traan weg en draai de Meir resoluut mijn rug toe.

Peter de Boer is free lance allround branding specialist/creative director, met flink wat mijlen op de teller. Advisory board lid van Superuse studios en Mediatic. Na een studie kunstgeschiedenis koos hij voor een carrière in marketing en vormgeving en schopte hij het tot boardmember bij Saatchi & Saatchi. Hij was co-founder van Onna-Onna, visiting faculty bij THNK en mede partner oprichter van willsark.com.  Hij is zowel gefascineerd door merken die trouwe fans weten te creëren als het ongekende realisme van de Vlaamse primitieven. Peter schreef deze column op persoonlijke titel.

Foto credits: Peter de Boer, Antwerpse Havengebouw onder architectuur van Zaha Hadid