De geschiedenis van de Pantone-kleur

Marketing met kleur
Elke drukker en grafisch ontwerper kent nu het Pantone Matching System, oftewel PMS. Het woord 'matching' (overeenkomen, samenvallen) geeft aan dat het reproduceren van een bepaalde kleur de doelstelling is. Vóór 1963 was dit geen vanzelfsprekendheid in ontwerp- en productieomgevingen. Herbert creëerde een palet van tien basiskleurinkten of pigmenten, waaruit elke kleur kan worden gemengd. Hiermee ging Herbert langs de grootste fabrikanten van drukinkt. In minder dan twee weken had hij twintig licenties verkocht.

Probleem opgelost
Pantone loste een fundamenteel probleem voor deze bedrijven op. Kodak (toen nog een multinational in filmrolletjes) gebruikte bijvoorbeeld verschillende bedrijven om filmverpakkingen te drukken, wat resulteerde in verschillende tinten geel. Hierdoor ontwikkelden de klanten een voorkeur om de doosjes met het helderste geel te kopen, want deze doosjes zouden de 'meest verse' film bevatten. De Pantone-standaard zorgde dat elk doosje van Kodak er voortaan precies hetzelfde uitzag. Het maakte niet meer uit waar het was gedrukt. Tegenwoordig is Pantone dé wereldwijde standaard voor drukkleuren, met meer dan 1.700 verschillende tinten.

Een Pantone-kleur is de best mogelijke benadering van dezelfde kleur op verschillende media zoals druk en digitaal en op verschillende ondergronden zoals papier en textiel. Het wil niet zeggen dat de kleur op verschillende ondergronden exact hetzelfde is. Het is de best mogelijke reproductie van de kleur.

Voor drukwerk is de letter die voor het kleurnummer staat van belang:

C = Coated paper / gestreken papier zoals van een magazine

U = Uncoated paper / ongestreken papier zoals schrijfpapier

M = Matte paper / papier met een matte afwerking

Meer informatie over Pantone-kleuren vind je hier.