Astrid en Sjuul, doe het niet!

Iedereen die de kamer inkomt van een creatief denkt dat hij zijn of haar mening moet geven. En dan die arme accountmanager! Die krijgt klappen aan twee kanten, de klant snapt niet hoe hij die campagne in vredesnaam durft te presenteren, de creatief is woest dat hij hem niet verkocht heeft.

Als je geen dienstverlener bent, moet je niet in de reclame gaan werken. Ik ben er vaak getuige van geweest dat een adverteerder overstapt, maar ik heb zelden meegemaakt dat het een succes werd. Andersom wel. Dienstverlenen (lelijk werkwoord) betekent dat je je beseft, tot in de poriën van je kleine teen, dat wie betaalt bepaalt. Logisch? Zeker, maar het is weinigen gegeven om zijn waarheid in te wisselen voor de waarheid van de ander, zonder gefrustreerd en diep ongelukkig naar huis te gaan. Wij zijn opportunisten pur sang.

Als je een goede journalist bent, moet je niet in de reclame gaan werken. Journalisten doen aan waarheidsvinding. Met de waarheid hebben reclamemakers niet zoveel op.

Journalisten spugen op advertentieverkopers die ze vragen om geen al te kritische dingen over de adverteerder te schrijven. Als journalisten promotie maken, wordt hun waarheid DE waarheid; ze schrijven hoofdartikelen waarin ze flink uitdelen. Leiding geven doen ze niet meer met adviezen maar met instructies (hun waarheid); als je niet exact doet wat ze zeggen, riskeer je een staandevoetje.

Door de machtspositie die een hoofdredacteur heeft (ze kunnen mensen maken en breken) durft bijna niemand te zeggen dat de goede journalist er soms naast zit. De zenders functioneren daardoor steeds beter, de ontvangers worden steeds zwakker. Anders gezegd: ze staan steviger op hun benen omdat hun tenen langer worden.

Journalisten zijn geen opportunisten. Ze kunnen niet incasseren. En commercieel zijn ze al helemaal niet. Gelukkig maar.

Desondanks hebben recent twee goede journalisten de switch naar ons vak gemaakt. En iets zegt me, dat de overstap van Sjuul Paradijs en Astrid Prummel niet goed afloopt...