[column] De terreur van de webwinkelier

Althans voor mij niet. Ik moest twee dagen achter de voordeur zitten, kon niet uit eten omdat de bezorger om 18 uur meldde dat hij voor 21 uur nog zou komen met een pakketje. Dus ik blijf in arren moede thuis. Ik kan het mijn tachtigjarige buurvrouw niet aandoen dat ze om negen uur ’s avonds nog een pakketje voor me moet aannemen. Wat is nu de winst van webshoppen: irritatie, juist!

Eerst word je bedankt voor de bestelling. Dan komt er een mailtje dat meldt dat de betaling in ontvangst is genomen. Vervolgens bericht de webshop dat je product is aangeboden aan de distributeur. In het vierde bericht ontvang je de melding dat het pakketje is aangekomen op een verzamelpunt in de buurt. Het vijfde bericht vertelt dat de besteller onderweg is en dat hij tussen twee tijdstippen bij je aan de deur staat. Er was er zelfs een die berichtte dat hij er om 19.34 zou zijn. En nog geen minuut nadat je een pakketje in ontvangst hebt genomen, krijg je een opgewekt mailtje dat het pakketje is bezorgd. En jawel hoor, weer enkele uren later volgt het klanttevredenheidsonderzoek.

Hier word je toch helemaal mesjokke van. En dat alles zes keer binnen vijftig uur. Tweeënveertig mailtjes. We zijn op hol geslagen met onze communicatie. Als ik webwinkel doe ik dat voor het comfort en de zekerheid. Dan stel ik het op prijs om te vernemen wanneer ik het bestelde kan verwachten. Maar mag het daarbij blijven? Ik snap best dat een bedrijf denkt ‘laat ik de klant betrekken bij mijn proces, is ‘ie optimaal geïnformeerd, daar moet hij toch blij van worden’. Dat zou best kunnen meneer de webwinkelier, maar u bent niet alleen op de wereld. Ik ben blij dat ik zondagavond niet al mijn inkopen voor de feestdagen heb gedaan. Ik ga weer naar de winkel.