Kill de hunters

De openingszet werd vrijwel direct gemaakt; of ik ‘in’ was voor een uitdaging. Ik speelde het spel mee, dus zei ik nee. Maar ik loog, want waarom zat ik anders aan tafel? Het jaarsalaris bleek een maandsalaris en de auto werd een turbo. Voor de sport zei ik dat ik daarvoor niet wilde opstappen. Hoppetee, het toch al ridicule bedrag werd bijna verdubbeld. Toen wilde ik er best wel even over nadenken. Natuurlijk deed ik het.

Hoewel ik het eerste bankafschrift waarop dat salaris zichtbaar was naar de lijstenmaker bracht, was ik ongelukkig. Het bureau en ik pasten niet bij elkaar. Binnen een jaar gingen we weer uit elkaar. Kon dat die Henk schelen zeg, die had lekker 25% van mijn jaarloon gekregen. Dus hoe meer ik verdiende, hoe hoger zijn declaratie. 

Vorig jaar zocht ik extra medewerkers. Een creatief team en een accountmanager om precies te zijn. Er zijn dan twee opties: Je doet het zèlf en plaatst bijvoorbeeld een advertentie. Dan reageren er aardig wat mensen waar je niet op zit te wachten. Of je geeft het uit handen aan zo’n headhunter. Dan krijg je alleen maar mensen waar je wèl op zit te wachten (dat is de theorie) maar ben je veel geld kwijt. Wij besloten te adverteren, veel goedkoper. Bovendien hebben we het idee dat er nu meer aanbod dan werk is. Maar ook: personeelsadvertenties zijn een mooi bewijs van je succes. En succes is aantrekkelijk.

Er reageerden inderdaad veel mensen waar we niet op zaten te wachten én twee headhunters. Headhunter X kwam met een voorstel voor een accountmanager. Headhunter Y met een creatief team. Ik geef aan dat we bewust besloten hebben geen search uit te zetten. Ze bieden me aan om op no-cure-no-pay basis kandidaten te leveren. Headhunter X is een charmeur, hij pakt ons helemaal in maar hij levert wel: hij heeft inderdaad betere accountmanagers dan diegene uit ons eigen netwerk. De rekening is gepeperd (zo’n tien mille!), dat is wel even slikken. Na een paar maanden blijkt het absoluut niet te klikken tussen de accountmanager en onze klanten. Erg vervelend maar we verlengen het contract niet. We vragen de charmeur of hij zijn kaartenbak nog een keer wil omdraaien. Daar wil ik liever niet voor betalen. Is er niet een soort van garantie?

Ik kan de kolere krijgen.

Ik vertel headhunter Y dat zijn creatieven minder goed zijn dan die uit ons eigen netwerk. Een paar dagen later komt er een e-mailtje binnen: “Jammer dat ik niets heb kunnen plaatsen. Zou het mogelijk zijn dat ik je toch een laag bedrag in rekening breng voor de search die ik gedaan heb? Ik stel € 1.500,- voor. Een bedrag dat ik je in mindering breng op een volgende search.“

Ik ben inmiddels zover dat ik tegen alle headhunters zeg: je kan de kolere krijgen.