[column] De grote oranje stilte

In Nederland is het meisjes- en vrouwenvoetbal al járen een zeer snelgroeiende sport, net als in andere landen van de wereld. Volgens recente, door de KNVB gepubliceerde, cijfers groeide het aantal actieve leden van bijna 110.000 in 2014 naar 135.000 in 2022. De verwachting is, dat dit aantal in 2026 met 15% verder is gegroeid en op 155.000 geregistreerde voetballende meisjes en vrouwen staat. Dit is een respectabel aantal, maar er zijn nog altijd meer meisjes en vrouwen, die tennissen, wielrennen of zwemmen. Uit cijfers van het NOC*NSF uit mei 2023 blijkt, dat inmiddels 3% van de meisjes en vrouwen in Nederland voetbalt, terwijl 11% van de jongens en mannen dat doet, waarmee voetbal voor hen de grootste teamsport van Nederland is. 

Stormachtig
In 2019 stonden de ‘Oranje Leeuwinnen’ in de finale van het in Frankrijk georganiseerde wereldkampioenschap. Het Nederlands elftal ging ten onder tegen de Amerikaanse vrouwen, die al drie keer eerder het wereldgoud pakten. Doen de Amerikanen al sinds 1991 mee op het hoogste niveau, voor de Nederlandse vrouwen was het in 2019 pas de tweede keer. Ook in 2017, toen de Leeuwinnen in eigen land het Europese goud veroverden (nadat in 2009 al het brons was gepakt), was het pas de derde keer, dat op het hoogste Europese niveau werd geacteerd. In 2021 werd voor het eerst deelgenomen aan de Olympische Spelen, waar in Yokohama de kwartfinale – tegen de VS – werd bereikt. Het Nederlandse vrouwenvoetbal heeft dus in de afgelopen vijftien jaar een stormachtige ontwikkeling doorgemaakt en dit ook in medailles weten uit te drukken.

Discriminatie
Dat het vrouwenvoetbal in de Verenigde Staten een grote sport is, kent een bijzondere geschiedenis. 50 jaar geleden deed slechts zeven procent van de vrouwelijke Amerikaanse middelbare schoolleerlingen mee aan schoolsporten, terwijl dat bij de jongens op zo’n 50 procent lag. De bekostiging van sport op Amerikaanse scholen en universiteiten was sterk geslachtsgebonden. Hierbij stonden jongenssporten centraal en meisjessporten niet. Dat gold ook voor de beschikbare budgetten, waarbij al het geld naar de mannensporten ging. Daar kwam in 1972 verandering in, toen ‘Title IX of the Education Amendments Act of 1972’ het overheidsdiensten en overheid gerelateerde instellingen verbood te discrimineren op basis van ras, geloofsovertuiging, kleur, nationaliteit en sekse. Dit leidde er onder andere toe, dat het aandeel meisjes en vrouwen in (school)sporten explosief groeide. En van alle schoolsporten voor vrouwen groeide geen enkele sport harder dan, de niet typisch Amerikaanse mannensport: voetbal. De rest is inmiddels geschiedenis: de Amerikaanse vrouwen zijn al jarenlang dominant op het mondiale voetbalpodium.

Onwaardig
Inmiddels is het 2023 en staan we aan de vooravond van de negende ‘FIFA Women’s World Cup’ sinds 1991. De Oranje Leeuwinnen doen voor de derde keer mee en het is doodstil in de straten. En dan bedoel ik niet, dat iedereen thuis voor de buis zit, maar omdat er vanuit de commercie amper belangstelling is voor dit toernooi met 32 deelnemende landen. Ik zie geen elkaar beconcurreerde supermarkten, ik hoor geen stampende oranje-liedjes, er zijn geen oranje-premiums en -inhakers. Niets van dat al. Er is sprake van een grote commerciële stilte rondom dit belangrijke toernooi in een sport, die zoveel Nederlanders – mannen én vrouwen, jongens én meisjes – boeit en enthousiasmeert. Vrouwenvoetbal als ondergeschoven kindje, het is ‘The Beautiful Game’ onwaardig.
 

Charles Borremans

(foto: Lieke Martens door Ailura / Wikicommons)