Mooi weer spelen is dodelijk

Nu hoef je de vuile was ook niet buiten te hangen hoor, maar in organisaties waar het intern een beetje broeit - en dat komt heel vaak voor - gebeurt het nu eenmaal. Daar kun je je als manager ontzettend over opwinden, maar eigenlijk is dat te gemakkelijk en ook nogal naïef. Hoe kun je geloven dat iets dat intern met zoveel mensen wordt gedeeld, binnen blijft? En ook: wat is er aan de hand in je organisatie dat er zo’n verschil is tussen wat je binnen communiceert en wat je de buitenwereld instuurt?

Eigenlijk zou je medewerkers die deze illusie doorbreken dankbaar moeten zijn. In hun gemopper is vaak het grijze gebied te vinden tussen wat een organisatie zegt te zijn en wat de medewerkers zelf ervaren. Dat met elkaar in overeenstemming brengen is moeilijk. In de leidinggevende functies die ik heb gehad, zat me dat ook niet altijd lekker. Enerzijds wil je mensen stimuleren om zich te ontplooien en initiatief te nemen, anderzijds spijker je elke maand een soms knellend werkrooster dicht.

Dan komt het aan op communicatie: ben je een zender die het beleid puur hiërarchisch oplegt, of laat je je medewerkers delen in je overwegingen en geef je ze zelf ook nog iets te zeggen? Het tweede natuurlijk, zullen velen spontaan roepen, want welke organisatie wil niet dat lichtende baken van eeuwige inspiratie en werkplezier zijn? Maar dat kan alleen als je volstrekt open bent, niet alleen over je successen maar juist ook over dat waar je over twijfelt of wat er is misgegaan.

Binnen = Buiten heet het interne stuk dat ik hier vorig jaar over schreef voor de gemeente Amsterdam, als afsluiting van een periode als interim-hoofd Media. Het is gebaseerd op het idee dat je alles wat je buiten vertelt, binnen moet waarmaken, en alles wat binnen gebeurt, komt hoe dan ook naar buiten, al of niet via de schadelijke omweg van gemopper of geroddel. Of, nog erger, via het dodelijke pad van apathie en verveling.

Het verschijnsel burn-out krijgt niet voor niets al tijden stevige concurrentie van de bore-out. Ik denk dat dat alles te maken heeft met de mate waarin mensen worden betrokken bij het beleid. Als de organisatie naar buiten mooi weer speelt terwijl het binnen broeit, zijn de medewerkers de eersten die het merken. Worden ze daarover niet gehoord, dan wordt de kloof tussen medewerkers en management snel onoverbrugbaar. Ongenoegen over de top groeit, eigen initiatief gaat teloor, de beste medewerkers vertrekken, de rest zakt lusteloos onderuit.

Je werkt met professionals. Tegenover het vertrouwen dat ze verdienen staat dat ze op hun werk kunnen worden aangesproken, net als jij. Openen dus, die luiken! Anders lopen je talenten even hard naar buiten als je informatie. En gelijk hebben ze.

---

Wouter Bax is ondernemer in media en communicatie, gespecialiseerd in veranderingsprocessen. Hij werkt vanuit zijn bedrijf Bureau Good Work. Bax werkte eerder bij de NOS en was hoofdredacteur van NU.nl.

@Wout_r