[column] Troosteloos

In het zuiden van het land werd het nóg warmer: 20,4 graden in Westdorpe, Zeeuws-Vlaanderen. Gisteren wees de website van GeenStijl ons erop, dat ondanks deze Indian Summer, al op veel plaatsen in ons land de kerstboom wordt neergezet. Daarbij vilein opmerkend, dat deze door de early adaptors neergezette naaldbomen er waarschijnlijk half december uit zullen zien ‘als het naakte lijf van Dolf Jansen’. GeenStijl voorziet inmiddels een Kerstmis met ‘allemaal van die kale bomen, die je doen denken aan iets verdrietigs’. Ik krijg zo’n verdrietig gevoel ook, als ik zie dat in het dorp waar ik woon, de kerstguirlandes weer zijn opgehangen. De feestverlichting, die het sfeervol moet maken, maar die dit jaar brandt in niet meer dan een machteloze poging daartoe. Want het wordt niet sfeervol. Niet voor ons als consument, niet voor hen als winkelier. Want wie gaat nu gezellig shoppen met een mondkapje op? Een bekertje glühwein drinken is al helemaal ongemakkelijk met zo’n lapje op je mombakkes.

Onaangenaam
Ik voorzie een onaangename periode. Merkt u de irritatie al? Het valt mij al weken op als ik naar de supermarkt ga. Mensen, die met openlijk ongeduld staan te wachten als jij in hun ogen nét wat te lang voor een bepaald schap staat. Ergernis over supermarktbezoekers, die geen mondkapje dragen. Of juist ergernis over die types, die de supermarkt binnenlopen alsof ze een IC gaan bezoeken: met handschoenen én met een mondkapje, dat zowat het gehele gezicht bedekt. Daarnaast hoor ik geïrriteerd zuchten en zie veel ontevreden en gehaaste gezichten. Dat belooft weinig gezelligheid voor de komende ‘feest’-dagen. En onze sfeermakers in Den Haag helpen daar graag een handje bij mee. Ik schrijf dit stukje voordat de premier aan z’n zoveelste persconferentie begint, maar De Telegraaf, over het algemeen goed op de hoogte van hetgeen er zoal in het Haagse uitlekt, wist ons gisteravond al te melden, dat we er niet te veel van moeten verwachten.

Alleen
'Ik zit hier heel alleen kerstfeest te vieren', zong André Hazes eind 1976 voor het eerst. We hebben het 44 jaar lang altijd vrolijk meegezongen. Uit volle borst, met elkaar. Op feesten, partijen en in afgeladen café’s. In 2020 blijkt de tekst, die Hazes – met het rijmwoordenboek in de hand – zelf heeft geschreven van profetische waarde te zijn. We zitten straks onder de te vroeg opgetuigde kerstboom in zo’n klein mogelijk verband bij elkaar. Met cadeautjes, die we met Sinterklaas niet aan elkaar hebben gegeven en die we allemaal bij Coolblue of Bol.com hebben gekocht. En met een kerstmenu, besteld bij Thuisbezorgd of zelf gemaakt natuurlijk. Want we doen allemaal aan ‘home cooking’ sinds de coronacrisis. En we drinken er nog maar eentje (of twee) op, want we zijn thuis wel een flesje bier, wijn of gedistilleerd meer gaan drinken. Zo pimpelen we ons de decembermaand en het coronajaar uit. En dat straks ook nog eens zonder vuurwerk.

Hoop
Vuurwerk. Laten we hopen, dat we dat weer krijgen in 2021. En dan bedoel ik niet de eindejaarrotjes en -vuurpijlen, maar – in overdrachtelijke zin – vuurwerk in de winkelstraat. De winkelstraat, die nu te vaak de troosteloosheid van deze tijd uitstraalt. Ik put hoop uit een recent onderzoek van betaalplatform Ayden, dat aangeeft dat de consument trouw blijft aan de fysieke winkel en de lokale retailer. Laat dat nou in ieder geval een begin zijn. Een startpunt voor de winkelstraat, die zich opnieuw gaat – nee: moet! – uitvinden.

Charles Borremans
GUC Agency