Het ware gezicht van Roland Kahn

... Deze ludieke duit in het zakje veroorzaakte weinig rimpels. Het interview in AD met de minister van Buitenlandse Handel op 25 november hakte er echter behoorlijk in. Coolcat, Wibra en Prénatal zouden volgens Liliane Ploumen nog altijd kleding produceren in fabrieken waar personeel wordt uitgebuit. ‘Deze bedrijven staan voor de keus. Of ze tekenen alsnog, of ze verliezen hun geloofwaardigheid bij de klanten. Nu staan ze aan de verkeerde kant van de lijn. Dat moeten ze niet willen.’

Kahn sloeg als door een wesp gestoken in de media terug: ‘De minister is net een zeemeeuw: ze schijt op je hoofd en dan vliegt ze door. Je hoort niet iemand aan de schandpaal te nagelen, als je zelf niet zonder zonden bent.’ En: ‘De minister begint te slaan zonder te kijken en heeft nooit de beleefdheid gehad om zelf bij ons te informeren.’ Bij Pauw & Witteman verklaarde Kahn het akkoord voor betere werkveiligheid te zullen ondertekenen. Hij hekelde de Schone Kleren Campagne (SKC) die sinds de fabrieksbrand in april in zijn nek hijgt om te tekenen. Dit betekent dat er tonnen moeten worden overgemaakt naar het fonds ter verbetering van de bouw- en brandveiligheid in de 5000 fabrieken die het land telt. Dat Coolcat overstag gaat is evident.

Het is de vraag of je een modeketen moreel aansprakelijk kunt stellen voor het afdwingen van rechtvaardige lonen bij zelfstandige fabriekseigenaren. Citaat van Kahn: ‘Ik heb helemaal geen invloed op de salarissen van de textielarbeiders daar.’ Formeel gezien heeft hij gelijk, maar dat is wat anders dan gelijk krijgen in de wereld van MVO waar naming, shaming en framing alledaagse kost is. Het is heel simpel: of je nu 5 of 500 fabrieken voor je hebt werken, je draagt als retailer in het tijdperk van transparantie (mede) verantwoordelijkheid voor alle schakels in de keten. Consumenten weten dat Bangladesh ‘besmet’ is. Elk bedrijf dat niet mee werkt aan het verhogen van het minimumloon van 28 naar 50 euro krijgt van politici, die natuurlijk zelf boter op hun hoofd hebben, de wind van voren.

Coolcat kan natuurlijk ook besluiten om zijn biezen te pakken, maar met een vertrek tref je ook arbeiders. De kwestie is zoals Roland Kahn niet nalaat te benadrukken, ‘ongelofelijk complex’. SKC heeft er baat bij het simpel te houden. Net als ministers die dol zijn op streefcijfers en daden.

Ik ken Roland Kahn al wat langer dan vandaag. Hij is oprecht een betrokken ondernemer. Bij de verschijning van het managementboek over zijn ondernemerslessen in april 2012, stond hij erop dat van elk verkocht exemplaar 1 euro zou gaan naar de Cool Cat Foundation, een stichting die in landen waar Coolcat kleding produceert, organisaties ondersteunt die zich inzetten voor de verbetering van de leefomstandigheden van de lokale bevolking, in het bijzonder van kinderen. Dus ook in Bangladesh.

Is Roland Kahn een gewetenloze ondernemer die willens en wetens arbeiders uitbuit? Nee. Is hij gewend dat de regie over zijn PR uit handen wordt genomen? Nee. Moet hij zich zorgen maken over reputatieschade? Ja. Leidt alle commotie wellicht tot een kopersstaking? Misschien wel. Onderschat de kracht van social media bij tieners niet. Kahn laat zich door niemand de les lezen, dat siert hem. Hij doet gewetensvol zaken en heeft een gezonde Hollandse hekel aan onrecht en partijen die eigen rechter spelen. Dat is het ware gezicht van Roland Kahn. Ik feliciteer hem daarmee. Maar hij moet ook beseffen dat zijn pleidooi om ‘iedereen in zijn waarde te laten’ hem niet veel respijt zal opleveren bij de machtige MVO-lobby. Die rust niet tot hij zijn poot zet onder de verklaring van goed gedrag. Daar helpt geen lieve moeder aan.
 

Rupert Parker Brady

(Roland Kahn, foto Harrie Ligtvoet)