Ruzie om Netflix

Bij al dat gemak kwam ook wat voorbereiding kijken: een eigen profiel per huisgenoot, met programma’s per leeftijd. Voor mijn man en ik House of Cards, meesterlijke serie. Voor de kleinste een profiel met Nijntje films, voor haar broer van vier Ninja Turtles en Bob de Bouwer en voor de oudste broer, bijna dertien, Flikken Maastricht. Vervolgens kijken wanneer je wilt. Passend in je drukke schema. So far so good.

Alles ging lekker de eerste week: je logt in op je profiel, de slimme algoritmes van Netflix analyseren je kijkgedrag en je krijgt een actueel aanbod voor je neus. Allemaal in een milliseconde. Een slim consumentvriendelijk systeem dat helpt! Althans, zo dachten wij. Want toen begon de ellende.

Dinsdag 5 november. De oudste zit op school en onze stuiterbal van vier start Netflix op. Nou wil het toeval dat hij zijn grote broer bére-interessant vindt. En dan in het bijzonder zijn kijkgedrag. Wat gebeurt er: de kleine man logt in onder de naam van zijn broer, kijkt zo’n 5 minuten Flikken Maastricht en houdt het vervolgens voor gezien. Om lekker verder te kijken naar de Ninja Turtles.

s ‘Avonds na het eten wil de oudste wel even ontspannen. Hij logt in en tot zijn grote verbazing krijgt hij van onze slimme Netflix de vraag of hij Ninja Turtles verder wil kijken. Want ja, die uitzending was eerder netjes onderbroken voor het avondeten.

Dat was het startschot voor onze eerste profiling-ruzie. De oudste verkondigde stellig dat zijn profiel vernaggeld was en de hel brak los.

Toen zag ik mijn gezin voor me. Zittend in die vliegende stoelen uit Wall-E. Zonder onderling contact, kijkend naar programma’s die we vást wel zouden willen zien. Vader krijgt Bob de Bouwer voorgeschoteld, ik Nijntje, mijn jongste Flikken Maastricht en de rest een bonte verzameling van verkeersbloopers, reality-programma’s en Bud Spencer & Terence Hill klassiekers. Zonder ons af te vragen waar het allemaal vandaan komt.

En zonder ons af te vragen op welk moment keuzevrijheid opeens weer werd voorgeprogrammeerd.