Waarom Johnny Cash zo goed is: The Man in Black en de essentie van storytelling

We zien hem in huiselijke kring met zijn kinderen en zijn echtgenote June Carter (voetnootje: dochter Rosanne is in de voetsporen van haar vader getreden). We zien hem aan de wandel in het bos. In gesprek met zijn ouders. Boodschappen doen in de supermarkt. We weten dat hij op dat moment al een megaster is, maar die Big Man zien we niet. We zien iemand waarmee we ons gemakkelijk kunnen identificeren. Hij zou naast ons kunnen wonen. Ook in de fragmenten van concerten is er nauwelijks verschil met de Johnny Cash die we privé hebben leren kennen. Voor mij maakt de film nog weer eens duidelijk dat Cash een groot vertalerverteller is. Of hij nu zingt over de trein die hem van het hectische New York naar het kalme platteland van de Verenigde Staten brengt of over de geschiedenis en problemen van Amerikaanse Indianen (‘Ballads of the American Indian -1964’), vanaf het eerste woord trekt hij de luisteraar zijn verhaal in. Hij is geloofwaardig, want hij houdt het dicht bij zichzelf. Hij vertelt over dingen die hem raken. Die hem bezighouden. En hij maakt het niet mooier dan het is (dat doet hij overigens ook niet in zijn autobiografie uit 1975, waarin hij openhartig over zijn tot op dat moment turbulente leven schrijft).

Misschien is dit wel de essentie van storytelling: wees oprecht en hou het dicht bij jezelf. Bij je producten, je diensten, je klanten, je medewerkers. Vertel bijvoorbeeld eens hoe een product of dienst tot stand komt en wat het grote voordeel daarvan is voor je klant. Maar ook over de hindernissen die je moest nemen en de tegenslagen die je moest overwinnen om te komen waar je nu bent. Laat een klant eens vertellen welke beleving hij bij je bedrijf heeft. En een medewerker waarom hij iedere dag voor jou aan het werk gaat. Johnny Cash overleed op 12 september 2003. Vier maanden na zijn grote liefde June Carter Cash. Kort na haar overlijden coverde hij het nummer ‘Hurt’ van Nine Inch Nails. Het was het laatste verhaal dat de man met de diepe bariton stem vertelde. En waarschijnlijk het meest indrukwekkende. Huiveringwekkend mooi: