Merken discrimineren. Nou en?

Ieder merk sluit bepaalde groepen uit. Zo is Louis Vuitton voor de minder gefortuneerden onder ons onbereikbaar. En hebben veel schoenmerken laarzen met een schacht waar alleen vrouwen met slanke kuiten in passen. De sarongs van de stewardessen van Singapore Airlines gaan tot maximaal maat 34. In een BMW Z3 kan een vriend van mij niet rijden omdat hij te lang is. De Rabobank weigerde recentelijk een collega van mij die daar wilde gaan sparen omdat ze alleen nieuwe klanten willen die ook via de Rabobank al hun betalingen doen, want dat is immers coöperatief. Sommige etensmerken hebben geen glutenvrije samenstelling en het merk Tivall sluit echte vleeseters uit. En het kledingmerk Ulla Popken maakt al jarenlang geen kleding voor damesmaten kleiner dan 42 en hier ligt niemand wakker van.

Rubens Republic
Kortom, ergens voor staan is van alle tijden. En sterke merken kiezen dus wat ze wel en niet willen zijn en daarmee discrimineren ze. Want een van de definities van discrimineren is namelijk 'onderscheid maken'. En dat is nu precies waar een merk voor bedoeld is. Misschien is het probleem van te veel merken wel dat ze te weinig discrimineren, dat ze nergens meer echt voor staan.
Waarbij natuurlijk wel duidelijk wordt dat er echt behoefte is aan een Abercrombie & Fitch-achtig merk voor de volleren onder ons. Want anders zouden zij zich hier niet druk om maken. Mensen die trots zijn op eigen voorkomen en niet zo nodig de hele dag willen sporten en gezondheidsreepjes willen eten. Die vol willen leven en genieten. Wij hebben al een mooie merknaam bedacht: Rubens Republic. Iedereen met een mooi plan kan de merkrechten voor een vette prijs van ons overnemen. Wie biedt?