Het effect van de trainerswissel

Er is de laatste jaren echter iets veranderd, want sinds ik als zelfstandig professional door het leven ga, ben ik nog maar deels in onze branche werkzaam. Dat maakt dat ik in veel gevallen eerder toeschouwer dan deelnemer ben en ik kan je verzekeren: dat verandert je blik.

Zo is het me meer dan vroeger opgevallen dat – net als in de voetbalwereld – met grote regelmaat de trainer (lees: uitgever, directeur, hoofdredacteur) op non-actief wordt gezet wanneer de zaken niet zo lopen als men op voorhand had bedacht. Eerlijk is eerlijk, het is mij ook weleens overkomen. Een heftige maar goede ervaring, ik kan het je van harte aanbevelen.
Maar terug naar de ontslagrondes. Na mijn vakantie staat de teller al op twee en ik ben pas anderhalve week aan het werk. Het riep de vraag bij mij op: heeft het zin om al die mensen de laan uit te sturen? Talloze argumenten voor natuurlijk: frisse wind, nieuwe energie, bezuinigen, bezem erdoor, enfin je kent het rijtje. Maar hoe vaak is er nu wezenlijk iets veranderd nadat er nieuwe poppetjes op oude plekken zijn gezet?

Nou?

Dat bedoel ik. Vanochtend las ik het zoveelste artikel over hoe vastgeroest de uitgeefbranche is en dat er nooit iets verandert en dat het ook nooit gaat veranderen, want niemand weet hoe. Dus in plaats van nieuwe poppetjes op oude plekken te zetten, zouden er eindelijk echt nieuwe plekken moeten komen. Met een mix van oude en nieuwe poppetjes, want ervaring gecombineerd met jong elan, dat zou weleens tot de mooiste resultaten kunnen leiden. En als het niet lukt, toon dan moed en trek gewoon de stekker eruit. Helemaal niet erg. Wij hebben tenslotte ook niet het eeuwige leven.

Femke Leemeijer is zelfstandig marketing consultant