Niet denken, maar klikken!

Nu ga ik hier niet de moraalridder spelen die vindt dat je niet moet klikken, liken, linken, connecten, joinen of wat dan ook. Maar dat algemene gevoel van gedachteloos meegaan houd me wel bezig. Meegaan of meedoen met de massa, je eigen belang uit het oog verliezen

Dat geldt ook voor mij, realiseerde ik me. Hoe meer ik op van alles en nog wat klik, hoe diffuser ik word en dat is niet in mijn belang. Ik ben niet die opgetelde kliks. Ik doe niks met die kliks. Ik klik vaak zomaar, voor de lol. En ik kan helemaal geen vriend zijn voor een groot deel van mijn Facebook vrienden. Databases kunnen combineren wat ze willen: het is voor een groot deel fake. En dat verklaart natuurlijk ook waarom ik vaak onzinnige, niet bij mijn interesses kloppende aanbiedingen krijg – los van het feit dat het altijd gaat om hoe ik me heb gedragen en niet op hoe ik me wil gaan gedragen. Terwijl het juist in mijn belang is om wel passende informatie te krijgen.

Databases denken niet. Ze reageren. Op echte, half echte of onechte profielen. Ze kunnen het verschil niet zien. Vaak ook omdat ze maar een deel van mijn profiel kunnen zien of interpreteren. Het woord relevantie dat tegenwoordig te pas en te onpas wordt gebruikt, is dan ook meer op hoop dan op realiteit gestoeld. De algemene voorspellende waarde van het verleden is minder groot dan veel marketeers denken. Dat zou veranderen als echte en onechte kliks van elkaar konden worden onderscheiden. Maar hoe?

De gemakkelijkste weg is de klikker op de vingers te tikken: “Hee, klikkertje! Je vervuilt onze databases met dat rondklikken van je. Stop daar ’s mee.” Ik zie een mooie, brede publiekscampagne voor me, gesteund door het Rijk. Met als conclusie ik vreemde aanbiedingen krijg omdat ik onverantwoordelijk bezig ben. Verfrissende gedachte: er zijn geen slechte adverteerders, maar er zijn onzorgvuldige klikkers. Zo’n campagne steunt natuurlijk op de informatie-armoede-angst die hardnekkig in stand wordt gehouden. Want dat hebben de adverteerders allang duidelijk gemaakt: niet klikken is niets weten. Pure chantage, natuurlijk, maar aan de andere kant: zo veel bijzonders mis je nu ook weer niet.

Kijk maar ’s kritisch naar je inboxen of tijdlijnen. Ik heb vandaag 24 nieuwsbrieven opgezegd. Mezelf uit een flink aantal databases gewist (hoop ik). De volgende stap is het opschonen van mijn social media ‘lidmaatschappen’ en binnen dat wat overblijft ga ik ook ’s dagje de-frienden. Ik weet zeker dat ik niets bijzonders ga missen. En dat adverteerders mij uiteindelijk toepasselijkere informatie zullen toesturen.

Er is ook een andere weg. Een weg waarbij de adverteerder zichzelf serieus neemt en zelf verantwoordelijkheid neemt voor een goede database. Die vanuit zichzelf stopt met nieuwsbrieven sturen, als ze nooit worden geopend. Die retargeting, remarketing en RTB uitzet of anders inricht, als na blijkt dat je er niets mee doet. Maar nee, adverteerders zitten op data als een vrek op z’n zakje met munten die hij nooit zal uitgeven. Conservatief denkend houden ze vast aan kliks en miskliks, kennen ze waarde toe aan aantallen en zelden aan kwaliteit.

Anders denken en handelen zou het vertrouwen in adverteerders goed doen. De relatie met adverteerders wordt een stuk zinvoller en echter als ze vanuit zichzelf, heel eerlijk, met het bericht komen om te de-frienden, de-connecten, de-joinen of te de-liken. Want als merken dan toch menselijk willen zijn hoort dat er gewoon bij: een relatie beëindigen als blijkt dat die feitelijk niets meer voorstelt.