Lachebekjes en treurwilgjes: emojis vervangen het alfabet

“Oh.”

“Ja, ik snap heel goed dat u enthousiast bent, zijn wij ook!! Nu, waar kan ik de code kwijt?”

“Uhm…ja, dat is te zeggen, we willen geen bijzondere emojis. Eigenlijk.”

“Waaaat? Nou, dat zou u toch ’s moeten heroverwegen hoor. Emojis zijn helemaal van deze tijd, geen bericht kan meer zonder. Maar ze zijn wel saai, vindt u zelf ook niet? Altijd maar diezelfde lachebekjes en duimpjes, dat kan veel beter. En wij hebben….”

Affijn. Lisa babbelt nog wel even door. Onze chef Unicode hoort het allemaal met gepaste weerzin aan. En terecht. Want de emoji-hype lijkt niet te stoppen, en iedereen wil z’n eigen setje hebben. Dus ook Libresse, die graag even meelift op deze nieuwste art-hype. Dat althans probeert. Want je eigen emoji’s in Unicode krijgen, dat vraagt wel om iets meer dan een leuk idee. Dus komt Libresse niet met eigen emoji’s maar met een petitie om eigen emoji’s te kunnen toevoegen. Laf? Of juist slim? In ieder geval levert het wat regeltjes in de pers op. Met een paar schetsjes van de gehoopte emoji’s erbij. Heb je ze gezien? Nu, dan weet je zeker dat die niet gebruikt gaan worden. Net iets te direct voor een hele grote groep meiden. Lijkt me – ik ben geen doelgroep.

Wat is dat toch met die emoji’s? En waarom wil iedereen z’n eigen emoji’s hebben? De kracht van de emoji’s is toch dat wat de kracht van zoveel symbolen is? Duidelijkheid. Eenduidigheid, vooral. Een lach is een lach, een traan een traan. Een duim omhoog is goed, een duim omlaag is niet goed. Deze extreme simpelheid verklaart het succes van de emoji. Autootjes, vlaggen, champagneglazen: allemaal nog te begrijpen. Maar hoe specifieker emoji worden, hoe meer ze aan kracht inboeten. Het is dan ineens geen symbool meer, maar een rebus. Een leuk plaatje waarvan je moet raden wat het precies betekent.

Of, belangrijker, wat de ontvanger, eruit zou kunnen lezen. Dat is nu ook al vaak zo: je krijgt een whatsapp bestaande uit flink wat emoji’s. En nog voordat je zelf hebt kunnen reageren, komt er een berichtje achteraan om te verklaren wat er naar je was gestuurd. Aardig, maar zo schiet het gebruik wel z’n doel voorbij. Dus waar eerst de emoji het alfabet leek te kunnen vervangen en wij als maatschappij langzaam maar zeker op weg waren naar een nieuw soort spijkerschrift, blijkt het alfabet de grote overwinnaar in duidelijkheid. Zeker als iedereen zijn of haar eigen, erg originele maar daarmee erg onduidelijke emoji’s gaat proberen te lanceren.

Het is een beetje als les krijgen van de oude reclamegarde: hou het simpel. Ga voorbij aan tijdelijke bevliegingen, maar kijk naar wat iedereen begrijpt. Is dat moeilijk? Ja, want de mens wil zich graag onderscheiden in bijzonderheid. Terwijl het gaat om onderscheiden in kwaliteit. Goede, begrijpelijke communicatie. Dat is iets wat wordt herkend en wat dus blijft hangen. Ook zonder smiley.