Retail geeft zuurstof

Ik stik van een wereld die kleiner en kleiner wordt en alles in mijn schoot werpt zonder dat ik ook maar iets beleef. Zonder dat ik ook maar iets voel, proef of ruik. Een wereld die zich afspeelt tussen de vier statische muren van werk, schoolplein, sociaal leven en het wereldwijde web. Als ik dan bijna paars aanloop bij weer een vergadering over aandelenuitgiften, het zoveelste gesprek met vriendinnen over lekkende tieten en een glazen plafond en ik de hele nieuwe collectie van de ZARA weer retour heb gestuurd omdat niets past, gooi ik mijn telefoon in een hoek en ga de stad in.

Ik strek rug en ledematen en snuif de zuurstof op tot mijn neusharen ervan trillen. Ik kijk om me heen en zie dat er heus mensen bestaan met een plattere reet dan ik. Ik glijd met mijn vingers langs stoffen en materialen en voel opeens het verschil in kwaliteit. Ik word blij van een meisje in de winkel van We Are Labels dat nu eens niet kauwgom kauwend staat te sms’en terwijl ze me een tregging aansmeert waarin ik op de trailertrash tante van Britney Spears lijk, maar me enthousiast vertelt over hun plannen terwijl ze me subtiel in een jeans met butt-lift hijst.

Ik rijd om voor de benzinepomp waar een kranig dametje nog ouderwets voor me tankt, weer of geen weer. ‘Ik sta hier al 30 jaar, zes dagen per week van zeven tot zeven en ik kan je vertellen: het heeft nog nóóit een hele dag geregend. Gezever van binnenzitters.’ Met drie korte halen maakt ze mijn ramen schoon en stopt me een handvol Engelse drop toe.

Een stuk vrolijker al rijd ik door naar De Lind in Oisterwijk, waar de geur van garnalenkroketten de herinnering aan Cas Spijkers levend houdt. Bij ‘Skins Cosmetics’ word ik verwelkomd door welriekende dames die van een andere planeet lijken te komen, waar iedereen witte tanden en appelwangen heeft en zelfs dood riet stante pede in bloesem verandert. Als één van die perzikmeisjes liefdevol tegen me zegt dat ik - ondanks drie kinderen in vier jaar en een permanente staat van overspannenheid - nog best te redden ben, koop ik alle hoop in een potje die ze maar hebben.

Op de terugweg maak ik een stop bij de showroom van Jos Bles. Zelfs een cynische jurist als ik gelooft in de toegevoegde waarde van de juiste aankleding, als je de Wondere Wereld van Bles betreedt. Jos Bles verkoopt het niet, Jos Bles ís het. Waar ik op zondagmorgen in een schmutzige badjas met pluishaar mijn koters cornflakes in plastic Xenos-bordjes voorzet, zit de voltallige familie Bles aan een smetteloos gedekte Wedgwood-tafel, de dames Bles in satijnen luipaardpyjama’s met Cindy Crawford-haar aan weerszijden over hun tietjes gedrapeerd, in een geur van verse croissants en papa’s frisse mint-adem. Opeens vind ik het heel aannemelijk de volgende fusiebespreking gekleed in panterpak te gaan en is het slechts een kwestie van afwachten tot ik het Bles-adagium ‘Elk ruilmoment is een verkoopmoment’ in de onderhandelingen gooi.

Met mijn inmiddels babyzachte appelwangen, pronte derrière en dosis Bles Begeisterung, tijg ik naar de binnenstad om een hapje te eten bij Lion Noir. De prachtige inrichting en dito bediening doen het ergste vrezen; iedereen weet dat in de Amsterdamse horeca schoonheid en chagrijn recht evenredig met elkaar zijn. Maar niets van dat al. De sfeer doet denken aan lang vervlogen tijden waarin we dansten op de hiphopplaatjes van DJ Rasheed in Club Havana aan de overkant en jongens en meisjes nog in allerlei combinaties lichaamssappen konden uitwisselen zonder angst in elkaar geslagen te worden op de weg naar huis. Het eten, de binnentuin en de verdacht vriendelijke behandeling in Lion Noir; mijn zintuigen staan inmiddels op scherp.

Komt het omdat het bij eigenaar Casper Reinders misschien geen trucje is? Geen hit-and-run concept, waarbij idee en uitvoering net zo snel afbladderen als de verf waarmee het vorige concept is overgeschilderd? Terwijl de gemiddelde Jimmy Woo-bezoeker zich na sluit weer terugtrekt in zijn doorzonwoning in Buitenveldert, waar hij zijn dunne laagje gaafheid samen met zijn blitse Calvin Klein boxershort uittrekt, zit Casper in zijn grachtenloft met zijn blote billen op een Chinese Mingvaas een vogelbekdier-skelet te aaien. Casper doét niet gaaf, hij ís het. Daar kan menig wanna-be die zijn authenticiteit probeert te halen uit een obligate pols-tattoo nog een puntje aan zuigen.

‘Klant is Koning’, zegt men altijd. Dat klopt, maar jullie zijn de architecten van het paleis. Voor een tweedimensionaal concept dat alleen de schíjn van een hogere beleving wekt komt de koning zijn bed niet meer uit; daarvoor heeft hij het internet. Maar er zal altijd een behoefte zijn aan mensen die ons oprecht een inspirerende, mooiere wereld willen laten zien, voelen en proeven. Een wereld die ons even verlost van ons Tefalbestaan van belastingaangiftes, kindergeneuzel en de routineuze zondagochtendwip. Een wereld die ons de zuurstof voor onze dromen geeft.

Als ik iets nodig heb, ga ik online. Als ik me weer even mens wil voelen, kom ik bij jullie.  

Gesproken column ter gelegenheid van de nieuwe talkshow WFT Live over retail en ondernemerschap op 4 november 2013 in het World Fashion Centre, Amsterdam.