DOSSIER FOOD Column: Junkfood

Eten is het nieuwe goud. Je wordt op de parkeerplaats van de Appie nog net niet beroofd, maar het scheelt inmiddels weinig. Ik kijk in elk geval sinds kort schichtig om me heen of er geen hoodie met een getrokken gun op me afrent. Een klein rondje super kost je al snel 55 euro, en dan heb je slechts de basale voedingsmiddelen, dus zeg maar net genoeg om niet dood te gaan, en pleepapier. En laat de horeca helemaal maar voor wat het is, want daar moet je bijna een nier verkopen wil je de factuur nog kunnen betalen. En toch kan het nog erger…

Ik was recent in de VS. Lieve mensen, what the fuck? Voordat je daar in een restaurant een hap of slok hebt genomen ben je aan belastingen, fooi, toeristenbelasting, de onderhoudsbijdrage aan de hond van Biden en nog 33 andere posten al 30 dollar verder. Dus mij hoor je al wat minder klagen. Iets minder dan, hè.

In deze editie probeerden we het fenomeen (hoge) prijzen en inflatie als onderdeel van de marketing bij de supermarktketens en de horeca in beeld te krijgen, maar zoals we wel vaker merken zijn de supers een soort Fort Knox als de pers belt. Aan ons lijf - Plus, Lidl en Dirk - geen polonaise, om ons vervolgens te bestoken met een tsunami aan persberichtjes over duurzaamheid, de hoge kosten van grondstoffen (ze zijn zielig), minder inhoud in de verpakkingen (en er zat al bijna geen chips in de zakken) en de schoentjesactie in de Sint-periode.

Terwijl, marketeers, het volk lijdt. Geen honger, nee, nog niet, maar de prijzen hakken er voorlopig knetterhard in. Vandaar deze oproep: probeer niet als junks nog meer geld binnen te harken, maar heb meer oog voor de maatschappelijke noden en respecteer uw klant en zijn portemonnee.