Dolle Mina's. Reclamevrouwen op oorlogspad voor gelijkheid

Hij werd de volgende dag door commissarissen de laan uitgestuurd.

In de reclamewereld gaat het inmiddels over niets anders. Vakbladen gingen op zoek naar de harde feiten en interviewden reclamevrouwen die de reclametop wel hebben bereikt. Met het aantal reclamevrouwen is niets mis. Ze worden echter vooral gesignaleerd in ondersteunende functies en onvoldoende op de creatieve vloer. Je ziet ze wel in de boardroom, maar vaak achter een koffiekarretje. Op internetfora is inmiddels een felle discussie losgebarsten tussen vrouwen met korte lontjes en mannen met korte lulletjes.

Mannen zijn simplistisch en vinden dat het aan het aanbod van vrouwelijk talent en ambitie schort. Vrouwen zijn verdeeld. De Dolle Mina’s kotsen van het old boys network met hun mannengrappen. Ze hitsen elkaar op in een besloten Facebookgroep waarin seksistische opmerkingen gedeeld worden. De Stockholmcomplex-groep heeft sympathie voor de onderdrukker en spreekt over een harde machocultuur waar heus ook mannen last van hebben. De Realisten zijn zelfkritisch en stellen dat ze niet op kantoor maar thuis tegen hun glazen plafond aanlopen. De weg naar de top kost veel tijd en energie. En ambitieuze vrouwen moeten dus de juiste opleiding kiezen, maar ook de juiste partner met wie ze het ouderschap kunnen delen.

Opmerkelijk genoeg maken reclamemannen campagnes waarin de vrouw vaak de broek aan heeft en mannen als supermarktsukkel of ex-miljonair de antiheld uithangen. Maar als het om aannemen van key employees gaat, hebben ze ineens last van het Klooncomplex en kiezen een veilige kopie van zichzelf. Tot deze week in Rio natuurlijk, want betere reclame voor girl power krijg je niet. Alleen onze vrouwelijke ruiters waren minder succesvol. Maar die reden dan ook op een hengst. Of -zoals Dolla Mina’s het graag zien- een ruin.

Wij reclamevrouwen eisen.

Deze column verscheen ook in Het Parool.