[column] Reclamebureaus moeten met de billen bloot

Als reclamemensen zijn we getraind om tegen billijke vergoeding overal het beste van in te zien.

Alles is likkebaardend, lekker lessend, er is geen betere van, zelfs als er met software gesjoemeld blijkt te zijn, blijft het heerlijk helder. Ik vind reclame een superleuk vak. Als ik mijn carrière over mocht doen, zou ik het zo weer kiezen. En dat het altijd ‘sunny side up’ is, daar moet de consument maar even doorheen kijken. Op Koningsdag zie je dat iedereen de reclamementaliteit bezit. Niets mis mee.

Maar deze mentaliteit zit een eerlijk antwoord op de vraag “hoe gaat het met je?” in de weg. De vraag is namelijk nog niet uitgesproken of hup! daar is de ‘alles-is-goed-mentaliteit’ alweer. “Het gaat goed, drukdrukdruk”, is het veel gehoorde antwoord. Het is een reflex, en ik kan er over meepraten want ik doe het zelf ook. Mijn eerste werkgever leerde me al: ‘’everybody likes to join the bandwagon”, dus nu geen chagrijnige gezichten meer en business binnenhalen. Niemand gunt een oorwurm werk, een praalhaan des te meer. Niet lang geleden vertelde ik mijn kinderen hoe ik in de begintijd van Flexfirm  soms drukte veinsde als het ging om het maken van een afspraak met een klant. Eerst twee voorgestelde mogelijkheden voor een vergadering afwijzen, dan pas toehappen. Ik had het immers druk (…not!). Mijn loodgieter deed iets soortgelijks: hij gaf zijn busje een grote nummer 3, alsof dit de derde van de vloot was, maar het was de enige. Ach ja, de wereld wil bedrogen worden.

In tijden als deze willen we graag weten hoe ons vak ervoor staat, hoe het bij de buren is. Heeft iedereen werk, komen klanten door met toegezegde projecten? Of trekken ze opdrachten terug en moeten bureaus noodgedwongen mensen laten gaan?

Of toch niet?

Er zit echter een schaduwkant aan al deze al dan niet terechte vrolijkheid en drukte. Want we weten wat we nu vooral níet weten, en dat is hoe het werkelijk gaat. En juist daar nu wringt de schoen. In tijden als deze willen we graag weten hoe ons vak ervoor staat, hoe het bij de buren is. Heeft iedereen werk, komen klanten door met toegezegde projecten? Of trekken ze opdrachten terug en moeten bureaus noodgedwongen mensen laten gaan? Niet lang geleden meldde een vaktijdschrift dat er een ‘bloedbad’ onder freelancers plaatsvond. Diezelfde freelancers kwamen daar direct tegen in het verweer, alles ging immers prima en een beetje werk minder zorgde voor wat ruimte in de agenda om het buitenhuis te schilderen. Sterker nog, neergang zou juist voor een verhevigde opleving gaan zorgen. Er was dus geen vuiltje aan de lucht.

En toch… ik vind het moeilijk te geloven dat het nu in de reclame zo goed gaat. Bureaudirecteuren die ik spreek, praten over dramatisch omzetverlies

Bieden mij personeel aan (terwijl ik het liever bij ze plaats!). Er wordt her en der een beroep gedaan op steun (NOW, TOZO) van de overheid, maar hoelang blijft die nog? Ik word gebeld door freelancers die graag een vaste baan willen hebben om zo de crisis door te kunnen komen. Maar al deze gesprekken maken nog steeds geen representatieve steekproef. De waarheid zou bij de VEA gevonden kunnen worden, met hun Bureaumonitor hebben ze inzicht in de resultaten van de bij haar aangesloten bureaus.

Blote billen

Een probleem dat niet besproken kan worden, kan ook niet worden opgelost. Laten we open zijn en de voorliggende problemen met elkaar bespreken als vakgenoten. Hoe gaan we deze crisis goed doorkomen? En ook: wat is er aan de hand in reclameland, dat we in toenemende mate in de financiële problemen komen? Is het Corona, of is dat alleen maar de katalysator? De eerste stap richting een oplossing is het benoemen ervan. Laten we onze machohouding laten varen, en met de billen bloot gaan…