Terwijl u dit leest ben ik reeds gearriveerd in Cannes voor de Festival of Creativity. By far het grootste mondiale reclame-event van het jaar. Wat ik daar als jonge bloem te zoeken heb tussen alle gevestigde namen? Meer dan je denkt.

Cannes komt dichterbij. Je voelt het aan alles. De pakketdienst heeft een eigen parkeervak voor de bureau-ingang gekregen nu en masse de bikini's worden besteld, gepast en weer geretourneerd. En iedere borrel wordt plotseling omgedoopt tot 'pre-cannes party'. Maar waar je 't het beste aan merkt, is aan de rosémailtjes. Rosémailtjes? Juist.

Nederland zou geen Nederland meer zijn als we niet eens lekker gingen zaniken over de negatieve gevolgen van de Duke Nukem summit, die nu plaatsvindt in ons land. Jaja, we hebben het nu wel genoeg gehad over de kosten (begroot op 24 miljoen), de gevolgen voor omwonenden (denkt u eraan uw legitimatie op zak te hebben) en weggebruikers in de randstad (veel wegen zijn afgesloten dus werk eens een dagje thuis). Maar laten we in onze Hollandse nukkigheid niet vergeten welke enorme kansen we hier hebben liggen voor het Merk Nederland. Ik zeg, brand exposure, brand-love, peer recommendations. The sky is the limit.

Onder vrienden en collega's ging het de afgelopen tijd opvallend vaak over ene Jordan Belfort. Wie? Ook wel The Wolf of Wall Street genoemd. Hoofdrolspeler in de gelijknamige film. Nog niet gezien? Verlaat in dat geval onmiddellijk uw browser en ren linea recta naar de dichtstbijzijnde bioscoop. Aan de overige 90% van de lezers: leest u vooral door. Wat vond u van Jordan Belfort? De gewetenloze oplichter voor wie hebzucht was als zuurstof. Nou? Ik zal u vertellen hoe het komt dat deze film ons een noodzakelijke spiegel voorhoudt en ons bewust maakt van onze inner Wolf, en waarom dat zo belangrijk is.

Lomografie, Piet Hein Eek, Glitchmuziek, lichtverkleurde rosbief bij de Marqt. We hoeven maar om ons heen te kijken om voorbeelden te zien die uiting geven aan een heersend verlangen naar het imperfecte. Zoals Droog Design directeur Renny Ramakers onlangs herkende, is er een duidelijke trend in imperfection aan de gang. Maar waar komt die hang naar imperfectie toch vandaan? Omdat ik deze vraag niet kon loslaten, ben ik op onderzoek uit gegaan.

Twee weken geleden schreef ik in mijn blog 'Ode aan het dagelijks leven' dat het mens-eigen is om ons online zo goed mogelijk te willen presenteren aan de buitenwereld. Bij wijze van sociaal experiment riep ik mensen op om voor een dag eens de echte, niet zo memorabele momenten uit het dagelijks leven vast te leggen en te delen, liefst voorzien van de hashtag #dagelijksleven. Tot mijn oprechte verbazing hebben veel mensen met mij mee gedaan. Dank daarvoor! Deze week probeer ik aan de hand van de opbrengst (ofwel, de #dagelijksleven-content) te begrijpen wat dit nu zegt over wat wij share-waardig vinden en wat niet.

Een vriendin vroeg mij dit weekend of ik ook niet ziek werd van Facebook en de schijnbare fixatie die we hebben om ons online oh-zo-perfect te presenteren. Het frustreerde haar dat wat er op Facebook gebeurt, niets te maken heeft met het echte leven. Wat ik dacht dat een verouderd debat was, blijkt een springlevend. Het zette mij aan het denken. Het is immers mens-eigen om onszelf zo goed (lees: succesvol, sociaal, gelukkig) te willen presenteren aan de buitenwereld. Niets mis mee, pleit ik.

Dit weekend stond Amsterdam in het teken van de Kunst. Kunstenaars van ieder kaliber waren te vinden op de Affordable Art Fair (AAF) en zaterdagnacht liep jong Amsterdam de deur plat bij 50 musea. 'Temidden van het kunstgeweld zag ik plots een parallel tussen de avant-gardistische kunst en de challengermarketing', schrijft onze nieuwe blogger Karlijn Marchildon (24), junior strateeg bij reclamebureau XXS Amsterdam. Hieronder de drie belangrijkste lessen opgesomd. Refererend aan een van de belangrijkste grondleggers van de abstracte kunst, Kazimir Malevich, zegt zij: 'ik pleit ervoor dat de marketeer vaker gehoor moet geven aan haar of zijn innerlijke Malevich.'