[column] Wat 400 jaar oude muren met je doen

Ook geen geen 'reversed take-over'.

Geen bonus, bijgeschreven - integendeel.

Maar: 'iets' serieus. 

De onderhandelingen waren namelijk met mezelf. Kei- en keihard. Ze gingen over dingen die je niet 'beet kunt pakken'. Niet over geld, niet over carriere-moves. Niet over de gebruikelijke stoerdoenerij.

Maar over iets veel wezenlijkers.

Namelijk: twijfel. Onzekerheid. Onmacht. Kwetsbaarheid. 

En dat wil ik even delen. Met schroom, met pijn in mijn buik. Met schaamte. Maar: het moet.

Dat was namelijk de uitkomst van de onderhandelingen: met de billen bloot.
Dat doe ik voor al diegenen, die er af en toe ook doorheen zitten. En het misschien niet durven te zeggen. Die de schijn van 'selfies' en 'ow-het-gaat-zo-goed-met-mij-ik-heb-nergens-last-van-integendeel' nog willen ophouden. 

Het afgelopen jaar was heftig. Voor mij, voor velen. 

Voor mij kwamen er te veel dingen tegelijk samen, waar ik geen zorgvuldige aandacht aan gaf. 

Een zakelijk partner die afhaakte, door corona-stress. Een zoon die na 7 jaar weer doodleuk mijn leven binnenwandelde. Een dierbare met een burn-out. Een kostbaar en verloren avontuur met een schrijvershuis in Dieppe. Een nieuwe Liefde - een Echte (oeps! - eng...).

Een klus waar ik 'head first' indook, vanuit 'Begeisterung', die opeens vertroebeld werd door politiek in een wereld waarin je dat niet verwacht. Een van de ene op de andere dag weigerend en determinerend lichaam, dat niet meer mobiel is. Een PTSS-syndroom, dat de kop opstak. Zorgen over de omzet. Vragen die ik heb over maatregelen, en die ik niet kan plaatsen. 

'Gebrek aan perspectief' - zoals dat tegenwoordig heel hip heet.

Vandaag las ik over een onderzoek over de extreme toename van psychische klachten. In 'alle lagen van de bevolking' - ook de mijne, de zogenaamd 'succesvollen'.  Logisch. En ja: ik was er één van. In vier weken tijd, gleed ik ongemerkt onderuit. Ik had het totaal niet in de gaten, en verloor bijna alles wat me lief was. 

Want: maar doorgaan, doorgaan, doorgaan. Niet luisteren.

En: in het hoofd gaan zitten. Narrig worden. Schoppen, slaan, de schuld geven, wijzen, bevriezen, verstarren, rigide worden, nergens meer voor openstaan. 

Heel kinderachtig, zeker op je (bijna) 51ste. Ik zou toch inmiddels beter moeten weten.
Na een doorwaakte en doorweekte nacht, 'as usual' het dieptepunt, las ik vanochtend een stuk dat ik zelf ooit schreef. 

Bijna twee jaar geleden. Over een vergelijkbare situatie, maar toen nog corona-loos. 

Ik leerde daaruit dat er altijd weer Licht is, en komt. 

Ook nu. Voor iedereen.

Het trok mij er weer 'uit'. 

Misschien hebben jullie er iets aan. En: ik dank God. Of wie dan ook. Op mijn blote knieën.

Voor het geweldige netwerk van Dierbare Vrienden die me er altijd weer doorheen slepen. 
Bewust, of onbewust.

Hoewel ik het uiteindelijk zelf moet doen - I know. I know.

Ook jij. 

Hou vol.  Dan doe ik het ook.

Herbert van Hoogdalem
Professional Outsider / freelance creatief en filosoof


Wat hieraan vooraf ging: 'Wat 400 jaar oude muren met je doen. Soms. Heel soms.'

Lees ook: Rebelse reclamemaker Herbert van Hoogdalem: Ik mis goede ideeën in marketing